هر انقلابی نیازمند یک رهبری جدید و مقاوم تر از رهبری کنونی کشور است . عراق شامل اعتراضاتی مردمیست که به ظاهر رهبری ندارد . ناشی از خشم است و این بدان معناست که این اشوب در صورت ادامه سرنوشتی ورای سوریه نخواهد داشت و زمین بازی میشود برای قدرت های دیگر.
برهم صالح، رئیسجمهور عراق چند ماه پیش در نشست خبری گفت:”عراق بخشی از منظومه تحریمهای یکجانبه امریکا علیه ایران نخواهد بود. ما میخواهیم عراق عرصهای برای توافقهای منطقهای باشد. منطقه به یک منظومه اقتصادی، سیاسی و امنیتی جدید نیازمند است. ” این در حالی گفته شده است که همزمان با تحریمهای آمریکا علیه جمهوری اسلامی ، مسئولین ایران برای تدوام رفتار خصمانهی خود و دخالتگری در منطقه و نفوذ خود در کشور های خاورمیانه به منظور پیش برد اهداف خود ، گروه های حشدالشعبی را در بغداد فعال کرده اند.
تمامي این گفتهها در حالی ست که این اعتراضات مردمی در عراق بعد از حظور نیروهای حشدالشعبی به منظور به دست گرفتن بخشی از قدرت نظامی عراق برای مقابله با اهداف حقوق بشری ، خشم مردم مناطق تصرف شدهرا به دنبال داشته است. به نظر میرسد، اگر این اعتراضات (بی سر) یا بدون رهبر، به این منوال پیش برود ، دولتهای سود جو و همچنین دولت تایران؛ خشم مردم را با سرکوبگری به خاموشی خواهند کشاند.