خواننده صد گل رنگارنگ / به مناسبت سالگرد خاموش شدن الهه
پایگاه خبری / تحلیلی نگام ، ۲۴ مرداد ۱۳۸۶؛ ۱۳ سال پیش در چنین روزی الهه در تهران درگذشت.
می‌گفت: «برای خواندن درست بعضی از ترانه‌های “گلها” چهار تا پنج ماه کار می‌کردم».
بهار غلام‌حسینی با نام هنری الهه در سال ۱۳۱۳ در تهران زاده شد.
او در یک خانواده توانگر اما سنتی رشد کرد که با موسیقی به عنوان حرفه آشتی نداشتند:
“پدرم صدا داشت ولی صدای مادرم بینهایت خوب بود. هیچکس مشوقم نبود”.
۱۴ ساله بود که با یکی از شیفتگان صدایش پیوند زناشویی بست و حسابش درست درآمد چون همسرش از هنر او پشتیبانی کرد و او را دو سال نزد استادان بنام آواز عبدالله دوامی و غلامحسین بنان فرستاد:
«۱۶ سالم بود که با منوچهر ترانه “منوچهر و پریچهر” را در رادیو خواندم».
این ترانه بعدها در فیلم “مردی که رنج می‌برد” در سال ۱۳۳۶ اجرا شد.
۱۸ ساله بود که نخست به عنوان “خواننده ناشناس” در “موسیقی ایرانی” با همکاری ویلون‌نواز بنام مجید وفادار برنامه زنده اجرا می‌کرد تا اینکه داوود پیرنیا او را به برنامه “گلها” برد و از آن پس با نام هنری الهه ۱۵ سال با آن برنامه همکاری کرد و در ۱۰۰ برنامه “گلها” شرکت فعال داشت ولی پس از آن به ترانه‌های سرگرم‌کننده روز هم روی آورد و در چند فیلم ترانه خواند:
“من جمعا بیش از ۶۰۰ ترانه خوانده‌ام که بیشترشان در سبک کلاسیک ایرانی‌اند”.
اگرچه او به “خواننده بم‌صدا” مشهور و دامنه صدایش “آلتو” بود و با ترانه “رسوای زمانه” ساخته همایون خرم و بهادر یگانه بلندآوازه شد، اما نواهای زیر را هم به خوبی اجرا می‌کرد.
ترانه‌های “از خون جوانان وطن” ساخته عارف قزوینی و “ساز شکسته” ساخته پرویز یاحقی نمونه‌های ماندگار آوای رسای او هستند.
۴۴ ساله بود که با پیروزی انقلاب ۵۷ به لندن و سپس به آمریکا رفت و یک مجموعه کار دیگر ضبط کرد که در سبک پاپ بود.
۶۰ ساله بود که به گفته خودش “عشق به خواندن” او را به تشکیلات سیاسی مجاهدین خلق نزدیک کرد اما پس از دو سال از این کار پشیمان شد.
با اینکه همیشه به تندی از ممنوعیت آواز زن در ایران انتقاد می‌کرد حاضر شد با نوشتن متنی پوزش‌خواهانه، به ایران بازگردد.
۷۲ ساله بود که به تهران بازگشت و تا پایان عمر در بیماری و گوشه‌گیری زیست.
الهه در ۷۳ سالگی در زادگاهش درگذشت.