چراغی که به خانه رواست / کمک های بشردوستانه به بیروت قابل تحسین است اما مسئولان بدانند که کمک‌رسانی به مردم ایران در بن بست تحریم‌های آمریکا گیر می‌کند
پایگاه خبری / تحلیلی نگام ، اینکه مسوولان ما به سرعت برق و باد به یاد ارسال کمک های بشردوستانه به مردم آسیب‌دیده بیروت می‌افتند، قابل تحسین است. اما همین مسئولان خبر دارند که کمک‌رسانی بین‌المللی به مردم ایران در هزارتوی تحریم‌های آمریکا گیر می‌کند. اما امانوئل ماکرون، رییس‌جمهور فرانسه، فردا قرار است عازم بیروت شود تا به لبنانی‌ها اطمینان دهد پشت و پناهشان فرانسه است؟
فاطمه لطفی روزنامه‌نگار و مترجم در مطلبی تحت عنوان : “چراغی که به خانه رواست…” ، نوشت :
اتفاقی که در بیروت افتاد، می‌تواند در هر کجای دیگر دنیا هم رخ دهد؛ اما این اتفاقات فقط در خاورمیانه است که مشخص می‌کند “همه انسان‌ها برابرند؛ اما بعضی برابرترند”.
آخرین آماری که زمان نوشتن این متن خبرگزاری رویترز منتشر کرده، کشته شدن ۱۳۵نفر از مردمی است که احتمالا جنازه‌هایشان پیدا شده است. مسلما آمار کشته‌ها بیشتر خواهد. مسلما حجم خرابی‌ها به‌این‌زودی قابل برآورد نیست.
این را اشک‌های فرماندار بیروت مقابل دوربین خبرنگاران هم می‌گفت، بدون عدد و رقم. بعضی وقت‌ها فقط گریه می‌تواند عمق فاجعه را برساند. مخصوصا اگر گریه از طرف یک مسئول باشد، از طرف یک فرماندار.
خوشبختانه سیل تسلیت گفتن‌های مقامات کشورمان هم در همان ساعات اولیه سرازیر شده است سوی بیروت و بندری که حالا فقط چاله‌ای پر آب از آن باقی مانده است. این، اتفاقی معمول است در دنیای سیاست. مرحبا. اما…
همین امروز ۱۸۵مورد جدید فوت بر اثر کرونا در ایران ثبت شد. دیروز ۲۱۵نفر. پریروز ۲۰۸نفر. و… اگر متهم به خودخواهی نمی‌شویم، اگر متهم به بی‌احساسی نمی‌شویم (آنطور که در مورد جورج فلوید آمریکایی متهم شدیم) این فوتی‌های کرونا خیلی بیشتر از فوتی‌های انفجار بیروت هستند، دریغ از یک پیغام تسلیت. دریغ از یک برنامه مشخص. دریغ از یک راهکار عقل پسند.
حسن روحانی، رییسجمهوری اسلامی ایران، گفته تهران در راستای اقدامات انسان دوستانه، آماده ارسال کمک‌های پزشکی و دارویی و مداوای مجروحان و سایر مساعدت‌های درمانی لازم به لبنان است.
محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه، گفته که ایران در حال ارسال بیمارستان صحرایی و دارو به لبنان است.
محمدباقر قالیباف، رییس مجلس شورای اسلامی، گفته: دل‌های همه ما در حادثه مصیبت‌بار دیشب در بندر بیروت سرشار از غم و اندوه شد. قلب‌های مردم ایران با مردم داغدیده لبنان همراه و هم درد است. ایران مثل همیشه آماده هر گونه همکاری و کمک‌های انسان‌دوستانه است و بنده برای تحقق و تسریع این امر با مقامات ذی‌ربط ایرانی و لبنانی همراه خواهم بود و در همین راستا از سازمان هلال احمر و نهادهای امدادی می‌خواهیم که در اسرع وقت به کمک آسیب‌دیدگان این حادثه در لبنان بشتابند.
محض اطلاع تمامی “قلب‌های همدرد با مردم لبنان و بیروت”؛ عرض می‌شود بر اساس گزارشی که خبرگزاری تسنیم منتشر کرده، “بارش‌های موسمی مونسون که از اقیانوس هند می‌‌آید در دو هفته اخیر در ایران شدیدتر شده؛ به خاطر همین مونسون حالا ۱۵هزار نفر در بستر کاجو راهشان مسدود است. از میان آنها ۶۰۰۰نفر در ۲۳روستای بالادست رودخانه کاجو، شرایط‌شان بحرانی است و برخی یک هفته و برخی، یک ماه است راه ندارند و آذوقه‌شان تمام شده است”.
لطفا جمله آخر نقل قول را دوباره بخوانید. کسی می‌داند معنی “تمام شدن آذوقه” چیست؟
در گزارش ویدئویی تسنیم، گزارشگر می‌گوید تنها راه دسترسی به این روستاها همین بالگرد است. می‌گوید مریض‌های اورژانسی با تراکتور از رودخانه عبور داده می‌شوند. می‌گوید در روستاهای بالادست وضع وخیم‌تر و بحرانی‌تر است. می‌گوید ۲۳روستا هیچ ارتباطی با مرکز ندارند. یعنی، اصلا معلوم نیست وضعیت مردم در این روستاها چگونه است.
پیرمردی در فیلم خبرگزاری تسنیم می‌پرسد: “کی قرار است بیایند به داد ما برسند؟ مسئولان که نمی‌بینند. رسیدگی کو؟”. گزارشگر می‌گوید: “این رودخانه هر سال همین موقع به خاطر بارش.های موسمی جریان‌دار می‌شود». پس گزینه همیشگی “غافلگیری مسئولان!” هم منتفی است.
اینکه مسوولان ما به سرعت برق و باد به یاد ارسال کمک های بشردوستانه به مردم آسیب‌دیده بیروت می‌افتند، قابل تحسین است. اما همین مسئولان خبر دارند که کمک‌رسانی بین‌المللی به مردم ایران در هزارتوی تحریم‌های آمریکا گیر می‌کند. اما امانوئل ماکرون، رییس‌جمهور فرانسه، فردا قرار است عازم بیروت شود تا به لبنانی‌ها اطمینان دهد پشت و پناهشان فرانسه است؟
آقایان مسئول! هیچ رییسجمهوری برای کمک به سیستان و بلوچستان وارد ایران نمی‌شود. کمک‌های احتمالی‌شان هم در پیچ‌وخم سیاست بازی‌های خودتان اجازه ورود نمی‌یابند.
آقایان مسئول! پدرها و پدربزرگ‌ها و بزرگان قوم و ریش‌سفیدان منطقه و نام‌آوران ادبی ما زمانی که این ضرب‌المثل را می‌گفتند، نه نژادپرست بودند، نه خودخواه و نه اصلا می‌دانستند اصطلاحات دهان‌پرکن جهان‌وطنی چیست؛ اما گفته‌اند: “چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است”.