پایگاه خبری / تحلیلی نگام – ✍️مهدی غنی
هر دقیقه بیش از 20 میلیون تومان از بودجه کشور هزینه میشود تا نمایندگان به نفع ملت و کشور تصمیمی بگیرند. در هفته اول مردادماه شاهد بودیم که مجلسیان چندین ساعت از وقت گرانبهای مجلس و پول ملت را صرف این کردند که فضای مجازی را محدود کنند و مردم ایران را از ارتباط آزاد با یکدیگر و مردم سایر نقاط باز دارند.
یادم افتاد سال 1353 در سلولهای کمیته مشترک ضد خرابکاری رژیم گذشته بودم که امروز موزه عبرت شده است و ای کاش مسئولان برای عبرتآموزی گاهی سری به آنجا میزدند. آنجا مقررات سختی برقرار بود که افراد هر سلول نتواند با سلول دیگر تماس بگیرند و سخنی ردوبدل کند و حتی آنها را ببیند. نگهبان داخل بند مرتب سرک میکشید و مراقب بود که این مقررات رعایت شده و در حین رفتوآمد برخی زندانیان، تماسی و ارتباطی میان آنها صورت نگیرد. داشتن هر وسیله نوشتاری (کاغذ و قلم) ممنوع بود. تخلف از این مقررات هم تنبیه بدنی و شلاق را در پی داشت. علیرغم همه این محدودیتها، انسانهای در بند برای ارتباط و گفتوگو و آگاهی از وضعیت دیگران و وقایع اتفاقیه از هر فرصتی استفاده کرده و علیرغم همه کنترلها موفق بودند. یکی از راههای ارتباطی همان دیوارهایی بود که سلولها و افراد را از هم جدا کرده بود. زندانیان با استفاده از تکنیک مورس، از طریق ضربه زدن به دیوار با سلول همسایه گفتوگو و تبادل اخبار میکردند. کار به جایی رسیده بود که اگر یک سلول به بازجویی میرفت و مشاهدات و اخباری داشت، ظرف چند دقیقه 22 سلول آن بند از آن مسائل باخبر میشدند. زندانیان راههای ابتکاری دیگری نیز پیدا میکردند که محدودیتها شکسته شود.
در زندان عمومی قصر علیرغم کنترلهای شدید برای ورود کتاب و روزنامه و هدایای خانوادههای زندانی، بسیاری کتابها و جزوات ممنوعه که در بیرون از زندان بهسختی گیر میآمد در آنجا وجود داشت و مطالعه میشد و پلیس با بازرسیهای مکرر و مرتب خود قادر به کشف آنها نبود.
از این قبیل وقایع در همه زمانها و نزد همه ملل فراوان اتفاق افتاده و بارها نشان داده است که نمیشود مانع آگاهی مردم شد. انسان بنا به طبع خدادادی جستوجوگر خویش همواره از جهالت به سوی دانستن در حرکت است.
اگر نمایندگان به همین چهار دهه گذشته نگاهی میانداختند که چه برخوردی با تکنولوژیهای ارتباطی چون نوار کاست، ویدئو، ماهواره، موبایل، ایمیل و شبکههای مجازی مختلف شده و علیرغم صرف هزینه و نیروی بسیار، دائماً در برابرآنها عقبنشینی صورت گرفته، بیراهه نمیرفتند.
اگر آقایان نگران دسیسههای بیگانگان در اثرگذاری بر افکار عمومی هستند، راه آن بستن چشم و گوش مردم نیست که کاری غیرممکن و بیهوده است، دانش ارتباطی و رسانهای مردم را بالا ببرید تا خود سره از ناسره را تشخیص دهند و مبهوت و اسیر ترفندهای رسانهای و خبرسازیهای دروغ نشوند؛ تنها راه مقابله با آگاهیهای کاذب، ارتقای آگاهی است نه گسترش جهالت. /چشم انداز ايران