✍️ محمد مهدی حاتمی
جدیدترین گزارش سازمان تامین اجتماعی نشان میدهد که حدود ۳۰ درصد از ایرانیها زیر خط فقر مطلق زندگی میکنند.
به این ترتیب، دولت باید دست کم از این جمعیت حمایت کند تا نگرانیهای اجتماعی، سیاسی و امنیتی کاهش پیدا کنند.
نگرانی اصلی، اما این است که همه نامزدهای انتخاباتی در واقع «مجبور میشوند» وعده یارانههای بیشتر و بیشتر بدهند و گویی مسابقه بر سر نامزدی است که بالاترین پیشنهاد را میدهد.
در اینکه دولت باید از دهکهای درآمدی پایین حمایت کند شکی وجود ندارد.
اما پرسش واقع بینانه این است: چه کسی قرار است هزینه پرداخت یارانه یا حمایت نقدی به این جمعیت بزرگ در ایران را بدهد؟
کسانی میگفتند رخدادهای پس از آزادسازی قیمت بنزین در سال ۱۳۹۸، موجب خواهد شد که دولتهای بعدی تا سالها جسارت اجرای طرحهای بزرگ را نداشته باشند و سعی کنند با «هر آنچه که هست» بسازند.
اما آیا در نبود دلارهای نفتی و در نبود رشد اقتصادیِ قابل توجه، میتوان چتر حمایتیِ بزرگی روی سر ۳۰ درصد از جمعیت ایران (یعنی حدود ۲۵ میلیون نفر) کشید؟
اگر قرار است از آنها هم حمایت یارانهای بشود، منابع مالی چند صد هزار میلیارد تومانیِ مورد نیاز از کجا قرار است تامین بشود؟
و در نهایت اینکه آیا وعده پرداخت یارانه ۴۵۰ هزار تومانی یا وعدههای شبیه به آن که فضایِ سیاسیِ کشور را در بر گرفته، در نهایت به تشدید بحران نمیانجامد؟