✍️ توحید عباسی
در شرایطی که، جناحهایی در حکومت چنان وانمود می کنند ابراهیم رئیسی، بالقوه یکی از جانشینان رهبری هستند(تاکید می کنم یکی از آنها، نه تنها شخص) و چندین سال است این موضوع به صورت زیر پوستی تبلیغ می شود، تنها راه ابراهیم رئیسی رسیدن به صندلی ریاست جمهوری در این دوره است.
او یک بار در این مبارزه شکست خورده و درصدی از هیمنهی خود را از دست داده است، این بار دیگر حق شکست خوردن را ندارد حتا اگر کسی مثل علی لاریجانی ظاهرا رقیب نفس به نفس او باشد.
او خوب می داند چنانچه در این دور نتواند صندلی نرم تر و زیبا تر ریاست جمهوری را لمس کند، نه رئیس جمهور خواهد شد و نه رهبر.
انتخابات ریاست جمهوری که در این دوره اقبال عمومی جهت شرکت در آن به حداقل ترین زمان خود رسیده، نیاز به تقویت و ایجاد شور و انگیزهی بیشتری دارد، و تنها به این دلیل خدا پسندانه ! است که جناب علی لاریجانی، مردی برای تمام فصول، را وارد این مسابقه کرده اند.
با رصد شرایط فعلی، چنین به نظر می رسد که قَدَر های دیانت و ریاست و قدرت، بدون اینکه خود را نشان دهند به کمک فرشته های یاری دهندهی خود، جناب رئیسی را حمایت کرده و به پاهای لرزان او در برابر پاهای قرص و محکم علی لاریجانی توان لازم را خواهند داد، او خوب می داند در این مسابقه خط نزدیم به مرکز بیضی میدان مسابقه را به او تخصیص داده اند بدون اینکه نقطهی شروع را درست تنظیم کرده باشند.
ولی اینجا زمین بازی سیاست در ایرانست و دیده ایم که یک هفته مانده به روز انتخابات، همه چیز عوض شده و داور بازی چنان سوت بازی را زده که خود دوست می داشت.