تا بحال به بهانه تحریم ضرر و زیان بسیار زیادی به مردم وارد شد و در این اوضاع، بسیاری از دولتمردان و ولایتمداران، منافع سرشاری را از طریق کالاهای اساسی و اجناس و مواد مورد نیاز مردم از طریق دیر ترخیص کردن آنها و یا احتکار آنها و یا اینکه به بهانه تحریم، به عمد گران ساختن آنها، در قبل و بعداز تحریم، نصیب خود ساختهاند. در زمان تحریم، دولت آمریکا برخی از کشورها را از تحریم تا حدودی مستثنا ساخت. بدین ترتیب که 40درصد از پول حاصل از فروش نفت ایران، طبق واحد پول کشور به ایران پرداخت شود و مابقی را به واردساختن کالاهای ضروری از این کشورها مبادرت نماید. چنین روندی موجب شده تا عاقبت تحریم به ما مردم گوشت ارزان، ارزانی کند.
در این چند روز گذشته، ایران مبادرت به واردساختن دام زنده، در قبال وجه نفت از هند و دیگر کشوری نموده و گویا هزاران راس گوسفند از این کشور وارد کرده تا با تقسیم آن بین استانها، پس از ذبح اسلامی آنها را در اختیار مردم با قیمت هر کیلو به مبلغ 40 هزارتومان به فروش رسانند.
با گران شدن گوشت مرغ و رسیدن آن به نزدیک 15 هزارتومان در هر کیلو، چنین اقدامی از سوی دولت برای مردم رنج دیده، امری مطلوب است. اما بشرطی که ادامه دار باشد و در اندک مدتی به بوته فراموشی سپرده نشود. چنین تصمیماتی از سوی دولت در صورتی قابل تحسین است که ضمن ادامه یافتن، به سایر موارد نیز گسترش یابد. نخست باید دارو در اولویت قرار گیرد. امری که با جان و توان و سلامتی مردم در ارتباط است. گرانی امور درمان از حق ویزیت تا تهیه انواع دارو، برای بسیاری از خانواده ها قابل تهیه و تدارک نیست. در این راستا، شعر و شعار (بیمار، باید به جز بیماری دغدغه دیگر نداشته باشد) کارساز نیست. باید توجه جدی شده و تصمیم جدی اتخاذ گردد. یک کارگر برای معالجه فرزند سرماخورده خود، حقوق چند روزش را هزینه آن نکند.
دولتهای نظام جمهوری اسلامی، تا کنون هرچه خود صلاح دیدهاند، یا خودیها وارد کردند و یا مجوز ورود هرچیزی را با هر نوع کیفیت به سایر تجار و بازرگانان دادهاند و از سنگ پا و تسبیح، تا دسته بیل و فندک وارد کردند. بطوریک برخی صنایع و کارگاههای تولیدی رو به تعطیلی و ورشکستگی گذاشتند و تولید از عرصه جامعه به سبد خرید وارد و تبدیل شد. کشورداری صرفا با فروش نفت و منابع و معادن و پوست و پسته و زعفران، بنحو احسن ممکن نیست. جهان معاصر در امر تولید کالاهای درشت، به تولیدات نانو روی آورده است. با توجه زیر ساخت کشورمان که در آینده نه چندان دور، از بی آبی رنج خواهد برد، تنها راه پیشرفت و توسعه، گسترش صنایع جدید است، امری که با چنین نظام ناکارآمد و بی سیاست، با دشمنی با قدرتهای جهانی صنعت ممکن نیست.