سید نادر آموزگار
قبل از انقلاب روحانیون نان به نرخ روز خور و حامی قدرت نزد مردم بی آبرو بودند
و به آن ها، ولو از درجات بالای فقهی برخوردار بودند آخوند درباری می گفتند
و آن ها را با ساواکی ها، حالا اگر نگوییم فواحش، برابر می دانستند.
البته روحانیون وابسته به سفارتخانه های مختلف، و به ویژه انگلیس هم بودند
که از آخوند درباری ها هم بی آبرو تر بودند.
پس از انقلاب با روحانیون حکومتی روبرو هستیم
که از بالاترین مقام حکومت تا ائمه جمعه،
اکثر خطبای منابر و حتی جمعی از آیات عظام را شامل می شود.
این گستردگی دایره آخوند درباری های ج اا با توجه به آن سابقه سوء آخوند درباری ها
در درجه اول موجب بی اعتمادی گسترده نسبت به روحانیون
و مهم تر از آن تضعیف دین و ایمان کثیری اژ ملت شده است.
نگام ، ناگفته های ایران ما