راه سبز امید
اینک هفته های پیاپی از اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه و فولاد
در شهرهای شوش و اهواز می گذرد
و خبرها و فیلمها و تصاویر و شعارهای انها در همه جا منتشر شده
در حالیکه شعارهای انها رفته رفته تندتر می شود
بی آنکه هیچ عکس العمل جدی ای از سوی نیروهای سرکوبگر برای سرکوب اعتراضات کارگران
و نیز از سوی مردم برای حمایت و پیوستن به انها به چشم بخورد
و گستره اعتراضات از محدوده این دو شهر و کارگران مربوطه فراتر نرفته.
چرا؟
چرا در دیماه ۹۶ شعلهِ اعتراضها شهر به شهر گسترش یافت
و یکباره به کل کشور رسید
و شعارهای سلطنت طلبی و ضد اصلاح طلبی سر داده شد
اما اکنون چنین نیست و وضعیت به شکل دیگری است.
آیا نباید نتیجه گرفت که آن تظاهرات و اعتراضها مردمی نبوده
و سازماندهی و برنامه ریزی شده از سوی جناح تندروی حاکمیت بوده
و چون انها دیدند که کنترل دارد از دستشان در می رود خودشان شعله آنرا پایین کشیدند.
ولی این یکی مردمی است و کنترلش در دست کسی نیست؟
ایا ممکن است خبرهایی در راه باشد
و باید منتظر شعله کشیدن این اعتراضات در سالگرد اعتراضات دیماه سال گذشته با تحریک مخالفان سیاسی دولت بود
و به همین خاطر نیروهای سرکوبگر با کارگران مدارا می کنند؟
سوال دیگر این است که چرا دولت مانند سال گذشته برای خواباندن اعتراضات
فوری دست در جیب ملت نکرده
و طلبهای معوقه کارکران را مانند مال باختگان موسسات مالی غیر قانونی از جیب مردم تا کنون نپرداخته؟
آیا به این خاطر نیست که خیال روحانی از بابت عدم همسویی مخالفان سیاسی اش با کارگران معترض راحت است
و بین دولت و نظام توافق برقرار شده
و هیچ نگرانی ای در رییس جمهور از بابت اقدام مخالفانش برای براندازی دولتش وجود ندارد؟