پایگاه خبری / تحلیلی نگام_اسماعیل خویی، شاعر ایرانی و از اعضای موسس کانون نویسندگان ایران روز سهشنبه، چهارم خرداد در ۸۳ سالگی در لندن درگذشت.
او متولد ۱۳۱۷ در مشهد بود. اولین کتابش، “بی تاب” مجموعهای از شعرهای کلاسیک، زمانی که تنها ۱۸ سال داشت در سال ۱۳۳۵ در مشهد منتشر شد.
اسماعیل خویی تحصیلات دانشگاهی خود را در دانشسرای عالی تهران آغاز کرد. او پس از دریافت مدرک کارشناسی در رشته فلسفه و علوم تربیتی، برای ادامه تحصیل در رشته فلسفه به بریتانیا رفت.
اسماعیل خویی در سال ۱۳۴۴ با دریافت مدرک دکترا به ایران بازگشت و در دانشسرای عالی تهران که بعدتر به تربیت معلم تغییر نام داد، مشغول تدریس شد.
او هم چنین از اعضای موسس کانون نویسندگان ایران در سال ۱۳۴۷ بود. در همان دوره با داشتن گرایشهای چپی از هواداران فداییان خلق بود.
پس از دستگیری و سپس اعدام دوست نزدیکش سعید سلطانپور در سال ۱۳۶۰ مدتی مخفیانه زندگی کرد و نهایتا در سال ۱۳۶۳ به لندن رفت و دیگر به ایران بازنگشت.
او پس از انقلاب در سال ۱۳۶۳ از ایران به لندن رفت و با ادامه فعالیتهای سیاسیاش، شعرش هم بیشتر رنگ سیاسی به خود گرفت. از آثار اسماعیل خویی میتوان به «بر خنگ راهوار زمین»، «بر بام گردباد»، «از صدای سخن عشق»، «ما بودگان»، «نهنگ در صحرا»، «جهان دیگری میآفرینم» و … اشاره کرد.
از او نزدیک به ۳۰ کتاب شعر منتشر شده که برخی از آنها به چند زبان ترجمه شده است.
این شاعر در سال ۲۰۱۰ جایزه ادبی فریدریش روکرت را دریافت کرد. جایزه ادبی شهر کوبورگ، که هر دو سال یک بار به نویسنده و ادیبی از خاور میانه و نزدیک تعلق میگیرد.
شعرهای اسماعیل خویی تا امروز به انگلیسی، روسی، فرانسه، آلمانی، هندی، و اوکراینی نیز ترجمه شدهاند.