✍️مجید یونسیان
انسان برای رنج کشیدن در این دنیا به حداقل نفس کشیدن و زنده بودن نیاز دارد؛ و الا، چگونه میتواند رنج بکشد، تهذیب نفس کند و به بهشت برود؟
ظاهرا امامجمعه محترم تهران، جناب حجتالاسلام کاظم صدیقی، در اظهاراتش این نیاز مردم را برای زنده بودن فراموش کرده است.
دلیل سخنان مبهوتکننده امامجمعه تهران دو موضوع میتواند باشد:
اول اینکه، احتمالا ایشان از وضع اکثریت مردم خبر ندارد و ترس از ویروس کرونا باعث شده که اطلاعاتشان را یا تمام و کمال از صداوسیما بگیرد و یا اینکه با تورق بولتنها و جزوههای خبری نهادهای حکومتی وضعیت جامعه را رصد میکند.
در رسانه صداوسیما، جامعه و مردم سرحال، شاداب و در رفاه هستند. از الونکنشینهایی است که سقفی در زیر باران ندارند و سفرهای که شرمنده فرزندانشان نباشند؛ اثری نیست.
صداوسیما شبوروز تصاویر خانوادههای پرزرقوبرقی را تبلیغ میکند که در آشپزخانههای مدرن آنها انواع و اقسام خوردنیهای رنگارنگ وجود دارد.
در بولتنهای خبری هم یا صحبت از ایثار و فداکاری است، یا از دشمنان قسمخورده خارجی و نفوذیهای داخلی و منحرفین و فتنهگرانی که کمر به نابودی اسلام و انقلاب بستهاند؛ سخن میرود.
اما آنچه امامجمعه تهران نمیداند واقعیتهای ملموس است و متاسفانه نسخههایی به اسم دین و انقلاب میپیچد که در واقعیت وجود ندارد.
شکم گرسنه ایمان و دین را نمیفهمد، هضم نمیکند، بهشت و جهنم برایش یکی است. انسانهایی که دائم در رنج و عذابند، آن را ابزار تهذیبنفس نمیدانند؛ بلکه این رنج برایشان معنای مرگ میدهد. مردم نیازمند زندگیاند؛ نه مرگ تدریجی.
اما دلیل دوم احتمالا تلاش برای توجیه عملکرد کسانی است که سالها به اسم دین و انقلاب نتوانستند عدالت را جاری و ساری کنند و عملکردشان آنقدر شکاف و تبعیض و نابرابری بهوجود آورده که حال بهجای اینکه اذعان به ناکارآمدی خود کنند، دین را وسیله قرار دادهاند تا وجدان خود را راحت کنند و این، یعنی نابودی دین.
ایکاش بهجای همه این تلاشها یکبار شجاعت این را داشته باشند و به نابلدی خود اعتراف کنند و از مردم استمداد بطلبند که این عین دیانت و انسانیت است.