مسعود پیوسته
حاکمیت، همچنان در موقع و موضع عصبیت و خشمه…
هی در پروراندنِ غضب ملی می کوشه!
این بار؛ و امسال اگه بخواد اتفاقی در شهرها رخ بده، دیگه قابل جمع شدن نیست. کلانشهرها هم به اونا می پیوندند.
اگر هم کار به اعلام “حکومت نظامی” کشید، یعنی عملا مقدماتِ پایان کار.
آیا ممکنه قبل از دیر و دیرترشدن، خودش ضمن عذرخواهی عملی از جامعه ی به تنگ آمده ی ایرانی، مقدمات “شورای انتقالی قدرت” رو بدون خونریزی با هدف تدوین قانون اساسی جدید و انتخابات آزاد فراهم کنه؟!
نگام ، ناگفته های ایران ما