سهراب سهیلی
علی ربیعی وزیر استیضاح شده کار اکنون پس از استیضاح دست به افشاگری میزند.
“سال ۹۲ یك نفر ۵۰ میلیارد پیشنهاد داد مدیریت شستا را بگیرد.
خاطرم نیست برای یكسال میخواست یا ۴ سال.
آدم شناخته شدهای قبل از رای اعتماد گفت ۱۲۵ رای پیش من است و از من یك كار خواست”.
البته افشای حقیقت هر وقت صورت گیرد خوشایند است.
اگر چه کمکی به ربیعی نمی کند
و شاید این شائبه تقویت شود
که علی ربیعی با باج دادن به برخی از نمایندگان،
توانسته است رای اعتماد بگیرد!
باری هر چه بود دیگر گذشت،
ربیعی اکنون در دولت حضور ندارد
و دوستانش در مجلس، همان دوستانی که زمانی با باج خواهی
به دنبال دست و پا کردن مال و منال جدیدی بودند!
اما خوبی این تیپ افشاگری ها این است که نمایندگان که قانونگذاران قانون هستند
خود بیش از همه قانون شکنی می کنند.
آنها قانونگذرانی هستند که قانونگزاری( با “ر”) را خوب نیاموخته اند
به عبارت دیگر اینان احترام و پاس قانون را نمی گذارند
و منفعت شخصی خود را همواره بر قانون ترجیح می دهند.
طبیعی است این چنین نمایندگانی نمی توانند
وکالت مردم را به خوبی بر عهده بگیرند.
آنها رای از مردم گرفته اند که وکیل و جانشین آنها باشند
اما می بینیم که آشکارا به دنبال رانت هستند!
بیچاره آن مردمان ساده ای که با چه امیدی از جاهای مختلف ایران
نماینده ای را روانه تهران می کنند
تا حقشان را استیفا کنند!
نگام ، ناگفته های ایران