✍️نصرت الله محمودزاده
روزگاری که جوان بودیم و رزمنده، اصلا عاشق جنگیدن نبودیم و حتی وقتی جنگ به سراغ ما آمد، فقط دفاع کردیم که با روحیه جنگطلبی به شهر برنگردیم و طلبکارانه سرگردنههای انتخابات نیافتیم به سهمخواهی از ملت.
این اراده «انتقام سخت» بود که پایمان در ۳ خرداد به خرمشهر باز شد.
زمزمه ما در پشت خاکریز این بود
پشت این خاکریز شهریست، خونین.
مردمانش همه از جنس شهید
که جلودارش جهانآرا بود
قایقی باید ساخت،
سنگری خواهیم ساخت
که در آن پنجرهای رو به رهایی باز است.
از آن پس دیپلماسی اذن دخول به مذاکره(ببخشید، شبنشینی در وین) خواست، اما میدان گفت که؛ وعده ما فتح بصره.
اتفاقا غرور ما از همینجا گل کرد و با گوشمالی شکستهای عملیات رمضان و والفجر مقدماتی هم سر عقل نیامدیم.
اگرچه با شکست در عملیات بدر و قادر کمی به خود آمدیم، اما از بد روزگار با فتح فاو، دوباره فیل انتقام سخت ما یاد فتح بصره کرد تا اینکه سرمان به در بسته کربلای ۴ و آنهمه ماجرا خورد؛ درست زمانی که مکفالین وارد شبنشینی (مذاکره دور از چشم مردم نامحرم ) با ایران شد و غافل از اینکه امریکا و روسیه پشت پرده دست به یکی کردند که این جنگ برنده نداشته باشد. ما و صدام شلمچه را به قتلگاه مسلمین ایران و عراق تبدیل کردیم تا هر کدام برای خودش وعده انتقام سخت را عملی کند.
این شد که جنگ را به غرب کشور کشاندیم، بلکه فرجی شود. بیچاره ۵ هزار مردم حلبچه که قربانی اصلی انتقام سخت والفجر ۱۰ از نوع شیمیایی شده بودند. همین غفلت ما منجر شد که انتقام سخت از طرف بعثیان عراقی از ابتدای سال ۶۷ از فاو تا سومار جاری گردد.
بعضی از این افرادی که اکنون کنار مزار حاجقاسم سلفی میگیرند و «میدان» دوست شدند، در روزهای پایان جنگ شرایطی برای انجام انتقام سخت در برابر امام قرار دادند که راهی جز قبول قطعنامه ۵۹۸ به قیمت نوشیدن جام زهر نداشت و بساط جنگ فرسایشی را با دیپلماسی( ببخشید، نرمش قهرمانانه» جمع کرد.
تنها برنده واقعی این جنگ شهدایی بودند که با اعتقاد و اعتماد به امام در برابر دشمن ایستادند نا به ما بیاموزند که انتقام سخت یعنی «فتح خرمشهر» و بلافاصله صلح.
نمیدانیم الان میتوان پس از مردن سهراب همان نوشداروی دیپلماسی پس از فتح خرمشهر را بکار گرفت یا نه.
گذشتهها را صلوات و از خر جنگ زرگری انتخابات پیاده شویم و به احترام شهدای خرمشهر، پس از انتخاب وزیر خارجه جوان و انقلابی ( جلیلی) بین دیپلماسی و میدان آشتی راه انداخته و این بار بدون جام زهر وارد نرمش قهرمانانه شویم تا بیش از این شرمنده مردم خرمشهر که هیچ ، چند میلیون یارانه بگیر نشویم.
پس تکلیف انتخابات چی؟ حواست کجاست؟ انتخاب رئیس جمهور در حد گروهبان قندعلی که ارزش شنیدن حرفهای تکراری این همه کاندیدا را ندارد. دلت خوشه ها؟
از کوزه شورای نگهبان همان طراود که در اوست. تنور جنگ زرگری چپ و راست در این یک ماه چه شود؟!!