پایگاه خبری / تحلیلی نگام – ✍️شهاب الدین حائری شیرازی
1_ مسئله افغانستان یک مسئله داخلی است چنانچه مسئله فلسطین وسوریه و یمن همینطور بود.
دلیل نمیشود وقتی ما به اشتباه درآن سه مسئله بجای اکتفا به حمایت دیپلماتیک از مظلومان (چنانچه عرف چنین مسائلی در دنیای امروز است) خودمان را درگیر حمایت نظامی کردیم وتبعاتش را داریم میچشیم که هزینه های برون مرزی بی پایان است و بازماندن از رسیدگی و سامان دادن به داخل و تحریم و انزوای بین المللی و… در افغانستان هم برای چهارمین بار این اشتباه را تکرار کنیم.
2_افغانها با ورود ایران به جنگ، به ایران به عنوان متجاوز نگاه کرده پشتونها واهل سنت که اکثریت قاطع اند به قتل عام شیعیان افغان وتسویه نژادی دست خواهند زد وایران هم در زمان کوتاهی مثل روسیه و امریکا مجبور به خروج مفتضحانه از آنجا خواهد شد.
3_ در این اوضاع انزوا وتحریم همین مانده، مختصر جان ومال را هم در مسیری بی انجام هدر کنیم تا ایران آماده متلاشی شدن وتجزیه شود.
دوستانی که از روی عواطف حکم به ورود ایران در درگیری پنجشیر میکنند بدانند ورود به این مهلکه در وضع نابسامان فعلی ممکن است بدست ما باشد اما به جنگی میانجامد که انتهایش بدست ما نیست چرا که اعراب وامریکا و تمامی دشمنان بیشمار حکومت دشمن تراش ما، احتمالا علاقه ای به پایان چنین جنگی نداشته باشند مگر با ورود فاتحانه محمود افغانی به پایتخت ما.
پ ن:این متن بدنبال برسمیت شناختن طالبان نیست بلکه بدنبال ترسیم آینده تاریک ورود نظامی به نفع هرکدام از طرفهای درگیر در افغانستان است.
پ ن دوم:وظیفه انسانی ماست که در کنار دیگر ملل از راههای دیپلماتیک به بهبود اوضاع مردم مظلوم افغانستان کمک نمائیم .
بی شک سازمان ملل و اتحادیه های منطقه ای نقش اساسی در کنترل طالبان درآینده بازی خواهند کرد.