سید نادر آموزگار
۳۲ کنفرانس از این نوع تا کنون به میزبانی ایران در تهران طی ۳۲ سال اخیر برگزار شده است.
از مساله هزینه های هنگفت این همایش های بین المللی اعم از هتل و تغذیه و اجاره سالن و انتشار بولتن ها و کاتالوگ ها که بگذریم و از در تناقض بودن چنین ولخرجی هایی با در فقر مطلق زیستن اکثریت مطلق ملتمان، و یا تضاد آن با سیاست های مضحک اقتصاد مقاومتی، سوال اساسی این است:
وحدت امت اسلامی طی ۳۲ سال اخیر چند درصد نسبت به قبل از آن مستحکم تر شده و همدلی مورد نظر در عالم واقع چقدر محقق شده است؟
منظور از وحدت اسلامی طبعا همبستگی بین پیروان دو شاخه اصلی اسلام، اهل تشیع و اهل تسنن است. در این زمینه باز از مسلمان زاده های بی دین، که هم بین شیعیان و هم بین اهل سنت بسیارند که بگذریم، با هلال شیعی از ایران گرفته تا لبنان رویارو هستیم در کنار اهل سنت در کل مابقی جهان اسلام.
رهبری و هدایت بخشی مهم این جمع نسبتا متفرق از زمان پیروزی انقلاب با ولی فقیه، که حتی مشروعیتش در کشور خودش هم زیر سوال است، و بخش مهم دیگری از آن با حزب الله لبنان است، که هر دو خود شدیدا تحت فشار و وسط سیبل مخاصمات بین المللی هستند.
در طرف مقابل این رهبری نصیب مرتجع ترین نظام جهان، عربستان سعودی است، که حاصل آن تا کنون به جز تروریست پروری از القاعده و داعش گرفته تا همه شاخه های شیطانی دیگر آن، و تشکیل یک ائتلاف شامل قریب به ده کشور عربی و دو سه کشور غربی برای نسل کشی در یمن و دشمنی علیه ایران مورد قابل ذکر دیگری نداشته است.
این در حالی است که مسلمانان جهان پیش از انقلاب ایران به جز مساله اعراب و اسرائیل هیچ مشکل مهم و قابل به ذکری در حوزه وحدت اسلامی نداشتند و بلکه حرکاتی هم در دانشگاه الازهر مصر برای ثبت تشیع به عنوان ششمین مکتب معتبر اسلامی در جریان بود.
نگام ، ناگفته های ایران ما