به طوركلي مواد پزشکی در سه دسته کلی بیو فلزات، بیوسراميكها و بیوپليمرها تقسيم بندي مي شوند. در ميان اين مواد سرامیک های
پزشکی بخاطر خصوصيات بيولوژيكي منحصر به فرد و همخواني نزديكي كه با محيط فيزيولوژيكي بدن دارند از اهميت ويژه اي
برخوردار شده اند. در چهار دهه گذشته انقلاب عظيمي در استفاده از سراميكها در پزشكي به خصوص جهت كاربردهاي ارتوپدي رخ داده
است. بيوسراميكها در اشكال مختلفي ساخته مي شوند. آنها مي توانند بصورت تك كريستال، پلي كريستال (آلومين يا هيدروكسي
آپاتيت)، شيشه زيستي، شيشه ـ سراميك يا كامپوزيت (پليمر/سرامیک) باشند.
شيشه هاي زيست فعال (بيوگلس) که از خانواده سرامیک های پزشکی محسوب میشوند با ايجاد يك پيوند شيميايي قوي، پاسخ زيستي
مناسبي در فصل مشترك استخوان و بافت نشان ميدهند و از اين رو كاربردهاي وسيعي در پزشكي دارند. به هر حال به دليل خواص
مكانيكي نه چندان مطلوب اين شيشه ها، كاربرد آنها در مصارف تحت بار با مشكلاتي روبروست، در حالي كه آلياژهاي فلزي هنوز هم
بهترين گزينه براي كاربرد در مكان هايي هستند كه متحمل بار مكانيكي مي شوند.
هدف اصلي بكارگيري اين شيشه ها بهبود و بازسازي استخوان در اطراف كاشتني است ولی امروزه تحقیقات دانشمندان نشان دهنده ی
کاربرد مناسب این ذرات سرامیکی در بهبودی بافت نرم به ویژه زخم های پوستی است. این ذرات در مقیاس نانو با افزایش رگ زایی در
محل زخم باعث افزایش گردش خون و تغدیه بهتر بافت میشود.
بررسی اثر شیشه های زیستی در بهبود زخم های پوستی در موش های نرمال و موش های صحرایی دیابتی نشان داد که پماد حاوی شیشه
های زیست فعال سرامیکی در بهبود زخم های دیابتی موش ها، تاثیر قابل مشاهده ای داشته است و این ذرات باعث افزایش تکثیر سلول
های فیبروبلاست پوستی و بافت گرانوله میشود و در پی ان سرعت بهبودی زخم افزایش میابد همچنین دو فاکتور رشد موثر در بهبودی
زخم در طول روند بهبود مفید است، تولید می شود.از طرفی مبحث عفونت که همیشه در بهبودی زخم تاثیرگذار است مطرح میشود با
ایجاد عفونت در محل زخم سرعت ترمیم زخم کاهش میابد و حتی ممکن است بیمار دچار زخم مزمن شود و حتی جان خود را از دست
بدهد مطالعات نشان داد که شیشه های زیست فعال در مبحث ترمیم زخم باعث کاهش عفونت نسبت به گروه های زخمی که در ان این
مواد استفاده نشده میشود پس انتظار میرود این ذرات مخصوصا در مقیاس میکرو و نانو در اینده نزدیک درمان های نوین از خود ارایه
دهند و توسعه چشمگیری در علم بالینی داشته باشند.