✍️حسین ثنایی نژاد
ایران اعلام کرده است در گفتگوی برجامی که قرار بود با حضور آمریکا به عنوان مهمان برگزار شود شرکت نمیکند.
با راه سخت و طولانی که در مسیر برنامه ای هسته ای پیموده شده و تحریم های کمرشکنی که کمر اقتصاد مملکت را خم کرده است، چنین سیاست قهرآمیزی با اعضای برجام می تواند آینده کار را برای ایران به صورت غیر قابل تحملی سخت کند.
بدیهی است آمریکا تا زمانیکه نشانه ای از تهدید جدی برای نزدیک شدن ایران به ساخت سلاح هسته ای نبیند، هیچ دلیلی نمی بیند به صورت داوطلبانه تحریم هایی را که هزینه سیاسی اش را رئيس جمهور قبلی پرداخته، لغو کند. اگر هم چنان سیگنال خطرناکی از ایران به آمریکا و متحدانش برسد، ممکن است آنها را به سوی برخوردهای شدید و سریعتری، چون اقدام نظامی سوق دهد.
خیلی ساده اندیشانه است که دستگاه دیپلماسی کشور خیال می کند صرفا با تکرار اینکه آمریکا باید بدون هیچ مذاکره ای تمام تحریم ها را لغو و به برجام برگردد، می تواند این کشور را وادار به این کار کند. برعکس، آنچه اتفاق خواهد افتاد مجددا یک اجماع جهانی را علیه ایران شکل خواهد داد.
باید دانست که آمریکای امروز آمریکای ترامپ نیست و همراهی کامل متحدانش را توانسته است جلب کند. این همکاری از یک طرف و انصراف ایران از اجرای پروتکل الحاقی، زمینه را برای صدور قطعنامه خطرناکی در شورای حکام فراهم ساخته است. این قطعنامه ممکن است با دادن یک ضرب الاجل به ایران برای انجام اقداماتی خاص، پرونده را به شورای امنیت ارجاع دهد.
اگر چنین اتفاقی بیافتد کشور در شرایطی که حتی قادر نیست میلیاردها دلار پول نقد خود را از کشورهایی مثل عراق و کره جنوبی بستاند و در شرایطی که چنین فشار سنگینی بر گرده اقتصاد کشور وارد آمده و نیر مشکلات دیگری از جمله کرونا بر کشور سایه افکنده، آیا می تواند با کل جامعه بین المللی درگیر شود؟
بنابراین تصمیم گیرندگان سیاست نادرست قهر با میز مذاکره چند جانبه ای که فرصتی برای گفتگو و باز کردن مسیری برای حل مشکل تحریم ها می تواند باشد، باید بدانند راهی را در پیش گرفته اند که عافیت آن بسیار نامعلوم و نگران کننده است.
ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی
کاین ره که تو میروی به ترکستان است