سهراب سهیلی
افغانستان در حالی انتخابات پارلمانی را برگزار کرد که از ۲۵۰۰ نامزد، نزدیک به ۴۰۰ تن از آنها زن بودند.
این خیزش زنانه برای رسیدن به کرسی های مجلس افغانستان اقدامی بسیار مبارک و ترقی خواهانه است.
دختران افغان بسیار بیشتر از سایر دختران منطقه غرب آسیا در بند سنت های بدوی خود گرفتارند.
دختران با انگیزه افغان درست در اوج تحصیل بی آنکه خود تمایل به ازدواج داشته باشند، باید ازدواج کنند
چرا که پدران آنها این اختیار را دارد که آنها را از تحصیل منع کنند.
در این زمانه، نامزد شدن ۴۰۰ زن در انتخابات مجلس خبری بسیار خوشایند است
زنانی که می توانند وکیل هزاران زن محروم از تحصیل و پیشرفت باشند.
آنها می توانند با حضور خود در قوه قانونگذاری، سنتهای پوسیده دیرینه خود را از بین ببرند
و راه تنفسی جدید برای زنان کشور خود باز کنند.
اما این سکه روی دیگری نیز دارد؛
افغانستان گذشته از سنتهای قبیله گی و خانوادگی خود، درگیر جنگ نیز هست.
طالبان و دولت مرکزی سالهاست بر سر قدرت در حال کشتن همدیگر هستند.
ایالات کابل و قندهار همیشه صحنه عملیات انتحاری و غیر انتحاری بوده است.
در روز انتخابات پارلمانی اخیر افغانستان نیز عملیات انتحاری در کابل رخ داد
که شماری کشته و تعداد زیادی زخمی بر جای نهاد.
این خواست مترقی و این حضور شوم سنت و جنگ، افغانستان را در یک دو راهی قرار داده است.
از یک طرف دولت با حمایت جوامع بین الملل خواهان پیشرفت کشور هست؛
از طرف دیگر سنت و نیروی جنگ طلب و تروریست مقابل هر گونه قاعده برای رشد را از بین میبرد!
میراث این کشمکش جز ویرانی و آوارگی برای کودکان و زنان نبوده است
و بسیار بعید است این تضاد و شکاف عمیق به زودی از بین برود!
نگام،ناگفته های ایران ما