پایگاه خبری / تحلیلی نگام – ✍️نعمت احمدی
انتشار تصاویری از آنچه دوربینهای زندان اوین ضبط کرده و حواشی آن، توجه به چند نکته را ضروری میکند.
نخست اینکه زندان در قانون و آییننامه سازمان زندانها تعریف خاص خود را دارد. بر اساس این تعریف زندان محل نگهداری افراد بازداشتی و محکومان است. زندان محل تحقیق، بازجویی و… نیست. اما آنچه تصاویر اخیر نشان داد این بود که زندان را به شکنجهگاه تبدیل کردهاند لذا پرسش اساسی این است که فرد محکوم است یا متهم؟ اگر محکوم است که قطعا در حال تحمل حکم است و اصلا لزومی به چنین برخوردهایی نیست.
اگر هم متهم است و در مرحله تحقیق که زندان محل تحقیق نیست. در هر دو صورت آنچه دیدیم تلخترین واقعهای است که بعد از مساله قتلهای زنجیرهای در تاریخ حقوق ما اتفاق افتاده است. در قتلهای زنجیرهای سال ۸۷ نیز به گفته وزارت اطلاعات افراد خودسر بودند که چند نفر از دگراندیشان و روشنفکران را به قتل رساندند. اما حالا اهمیت مساله بیشتر است چون این بار خاطیان فرد عادی و خودسر نبودهاند، بلکه مامور بودهاند.
نکته دوم اینکه معلوم شد ما از وقایع تلخ کهریزک هم درس نگرفتهایم. دلیلش نیز این بود با افرادی که حوادث را ایجاد کرده بودند، برخورد قاطعی نشد. ما در داخل زندانها حوادث دیگری هم مثل موضوع زهرا کاظمی را داشتهایم. طبیعتا اگر در آن موارد برخورد قاطع صورت گرفته بود، دیگر شاهد این مسائل نبودیم. متاسفانه اما از هیچ یک از این موضوعات درس نگرفتهایم.