پایگاه خبری / تحلیلی نگام – ✍️ امیر ترکاشوند
نوجوان قهرمان ایذهای علی لندی با ازخودگذشتگی دل به آتش زد و موجب نجات دو نفر ولی جانباختن خود شد و به حق از سوی رهبری و به دنبال پیشنهاد بنیاد شهید و ایثارگران “شهید” قلمداد شد.
بر کسی پوشیده نیست که در بخشها، ادارات و نهادهای مختلف کشورمان اشکالات ریز و درشتی وجود دارد؛ به همان ترتیب و نسبت مشکلات ریز و درشتی در کلانتریها، زندانها، بازجوییها، دادگاهها و… وجود دارد بر این اساس گزارش از وجود شکنجه در فلانبخشِ امنیتی یا قضایی دقیقاً همانند گزارش از وجود رشوه و اختلاس در فلانبخش مالی و اقتصادی با اهمیت است که هر دو باید با کمال میل پذیرفته و رسیدگی شود تا جامعه و کشورمان به مرور به سمت و سوی جامعهای سالم و ایدهآل حرکت کند.
وقتی شاهدان گمنام با ازخودگذشتگی همچو شهید علی لندی، پرده از وجود شکنجه در فلان بند و زندان امنیتی برمیدارند مراکز تصمیمگیری و بالادستی باید این خطربهجانخریدن را پاس نهند و او را همانند (و بلکه بسیار بیشتر از) کسی که گزارش رشوه و اختلاس میدهد تحت حمایت قرار دهند.
پزشکِ متعهد و ازخودگذشته که دوران سربازی خود را به عنوان پزشک در بازداشتگاه کهریزک میگذرانید، به عنوان شاهدی عینی و بنا به شرافت انسانی و تعهدات اخلاقی پرده از روی شکنجۀ چند تن از بازداشت شدگان حوادث ۸۸ در آن زندان برداشت. مسئولان نظاممان نیز با تحقیق و بررسی، کشته شدنِ تعدادی از جوانان بازداشتی در داخل آن زندان را تأیید کردند ولی چندی بعد آن سربازپزشکِ ایثارگر (دکتر رامین پوراندرجانی پزشک بازداشتگاه کهریزک) در همان محیطها نقش بر زمین شد و آب از آب تکان نخورد.
آیا او جانِ خود را برای سالمسازیِ کشور (و آن زندان و زندانها) در طَبَق اخلاص ننهاد؟ آیا او ازخودگذشتگی نکرد؟ آیا او از شکمسیری چنان شهادت خطرناکی داد و یا به وظیفۀ اخلاقی و انسانیاش عمل کرد و به ندای وجدانِ پاکش گوش داد؟ دکتر رامین پوراندرجانی نه فقط شهید است بلکه مفهوم شهادت و واژۀ شهید به وجود چنین مصادیقی به خود میبالد. چرا نباید در نظام مقدس جمهوری اسلامی، قدسیّتِ کارِ آن دکتر پاس نهاده شود و قَسَمنامۀ دکتر رامین به قسمنامۀ بقراط پیوست شود؟ او نه تنها به حرفۀ مقدس پزشکی آبرو داد بلکه واژۀ سرباز را با سربازی خود معنا بخشید.
اینک گرچه دیر اما زمان آن فرا رسیده که با چنین شاهدانِ گمنام و خطرپذیری که برخیشان در سینۀ خاک آرمیدهاند و خانوادههایشان مظلومانه در سوگشان میگریند محترمانه برخورد شود و آنان را قهرمانِ سالمسازی جامعهمان خطاب کرد و برخی چون دکتر و سرباز یادشده را رسماً شهید نامید.
آخرین جملۀ دکتر رامین پوراندرجانی در مراسم جشن فارغالتحصیلی دانشجویان رشتۀ پزشکی دانشگاه تبریز را دقت کنید:
«ساقی به نور باده برافروز جام ما / مطرب بزن که کار جهان شد به کام ما // ما در پیاله عکس رخِ یار دیدهایم / ای بیخبر ز لذت شرب مدام ما // هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق / ثبت است در جریدۀ عالَم دوام ما»
ای کاش شهرداری تبریز پس از طیّ مراحل اداری و ثبت وی به عنوان شهید، تندیس این پزشک متعهد و وجدان بیدار و ناخفته را در یکی از میادین آن شهر نصب کند. (نمیدانم اما گویند این جوان ۲۶ ساله مسلط به دو زبان انگلیسی و فرانسوی و نیز شاگرد اول دانشکدۀ پزشکی بود).