میثم بازیاری
دیروز سالروز شهادت ندا آقا سلطلان بود.
دختری که به نماد جنبش سبز تبدیل گردید.
دختری که عاشقانه در میان خون رقصید .
دختری که تنها جرمش فریاد آزادی خواهی بود.
داشتم عکس ها و فیلم های لحظه زخمی شدن ندا را مرور می کردم.
یک چشمم به ندا بود و یک چشمم به اخبار حضور زنان در ورزشگاه آزادی
نگاه خیره ی ندا را که چشم انتظار چنین روزهایی بود بر تمامی تصاویر می دیدم.
گویی ندا بود که از اعماق تاریخ به زنان و مردان حاضر در ورزشگاه آزادی پیوسته بود.
با آنان لبخند می زد و اشک می ریخت…
ندا بود اما نبود
ندا نبود اما بود
جای خالی ندا تا همیشه درکنارمان سبز است.
نگام ؛ ناگفته های ایران ما