✍️احمد حیدری
امیر مدینه از امام صادق(ع) سؤال کرد: ای فرزند رسول خدا، مطلبی در ذهن دارم که دوست دارم بپرسم؛ چگونه امام علی با آن قوه و قدرتی که داشت و بدان در خیبر را با وجود سنگینی بسیار کند و چندین متر پرتاب کرد، نتوانست رسول خدا را برای شکستن بتها بر دوش خود بگیرد؟[که لازم آید حضرتش بر دوش پیامبر بالا رود و بتها را بشکند؟]
امام در جواب فرمود:
اگر امام اوج گرفت و شرافت بتشکنی یافت، این اوج و شرافت را به وسیله رسول خدا حائز شد و اگر عکس آن اتفاق میافتاد، نتیجهاش این بود که اوج گرفتن و شرافت یافتن رسول خدا به وسیله امام علی باشد و معنای آن برتری امام علی بر رسول خدا بود حال آن که رسول خدا افضل و اصل بود و امام علی فرع و در رتبه بعد از او. اوج امام علی به وسیله رسول خداست از این رو حضرتش فرمود: وقتی بر دوش رسول خدا پا گذاشتم چنان اوجی یافتم که اگر میخواستم، میتوانستم به آسمان بروم.
نبوت اصل و مثل چراغ است که منبع نور میباشد و امامت فرع و به منزله شعاع نور چراغ است که تاریکی را روشن میکند. رسول خدا(ص) حامل امانت سنگین نبوّت بود و امام را طاقت حمل این امانت سنگین نبود لذا نتوانست رسول خدا را بر دوش خود بپذیرد ولی امام علی بر دوش رسول خدا سنگینی نداشت.
علاوه، رسول خدا، علی را بر دوش خود گرفت تا عملاً به مسلمانان اعلام کند که علی کسی است که بعد از او، بارها را از دوش پیامبر برمیدارد، قرضهای پیامبر را میدهد و به وعدههایش وفا میکند.
علی را بر دوش گرفت تا اعلام کند علی معصوم است و حامل گناهی نیست و با بر دوش گرفتن علی، گناهکاری را بر دوش نگرفته است.[زیرا بر دوش گرفتن و بالا بردن گناهکار پسندیده نیست]. (معانی الأخبار صدوق/350)