- على نیکجو / منبع: کانال تلکرامی تحلیل زمانه
هراز گاهی آماری منتشر میشود که جامعه ما را از عصبانیترین و افسردهترین جوامع جهان معرفی میکند، اما راستی آزمایی این آمار و متدولوژی آن زیر سوال است.
بهعنوان یک متخصص حوزه اعصاب و روان میگویم حساسیت و دغدغهمندی مردم به سلامت جسم و روان خود نسبت به دهههای گذشته بهشدت افزایش یافته است.
من طرح تخصص را در منطقهای در استان فارس که حدود ۳۰۰کیلومتر با شیراز فاصله داشت، گذراندم. حساسیت پدر و مادرها (بهویژه مادرها) برای استفاده از شیوههای نوین فرزند پروری، دغدغه ایشان برای کاستن اضطراب کودکان و پیگیری اختلالاتی چون نقص توجه و اختلال یادگیری حیرتانگیز بود.
یقین دارم نسلهای بعدی ما سالمتر، شادابتر، آگاهتر و پختهتر از ما بالندگان دهههای ۴۰ و ۵۰ و ۶۰ خواهند زیست. اما دو چیز امید مرا تحدید میکند:
یکی جنگ و نزاع خانمان سوز در مقیاس خاورمیانه و بینالمللی، و درغلتیدن مملکت به چند دهه خونریزی داخلی و دیگری استعمال روزافزون موادتخدیری و موادتحریکی.
باید باصدای بلند و دردمندانه گفت بخش اعظم استراتژی تعیین شده در مبارزه با مواد در طول این ۴۰سال به شکست انجامیده است؛ چه در دهه۶۰ که مصرف کنندگان مواد را تا اعدام و با یک درجه تخفیف به تبعید در جزیره خارک میرساند، چه سالهای متاخر که تلاش شد به استفاده از substance به مثابه یک بیماری نگریسته شود.
امروزه مراجعه به روان پزشک و روان درمانگر دیگر بهمعنای دیوانگی نیست، بلکه بهمعنای تلاش در جهت ساخت جهان درونی سازنده و تعامل مبتنی بر انتخاب با دنیای بیرونی آدمی است. امروزه شمار افرادی که در پی این هستند تا ساختارروانی خود را بشناسند، رو به تزاید است. بهنظر میرسد بهدرستی به این نتیجه رسیدهاند آنچه سرنوشت زندگی ایشان را تعیین میکند، تصمیمات ایشان است؛ تصمیمهایی که چندان ارتباطی با بهره هوشی ندارد، بلکه متاثر از دینامیسمهای روانی آدمیان است.
شناخت سازوکارهای روانی کمک میکند آدمی به منابع تصمیمسازیاش دسترسی بیشتری پیدا کند و کم کم بتواند از بخشهای پاتولوژیک و آسیبدیده و آسیبزننده وجودش فاصله معنا داربگیرد و به بخش های نسبتا سالم وجود(سلف) خود دسترسی پیدا کند.
مورد دیگری که بهویژه در سالهای آتی سلامت روان جامعه را تهدید میکند، سلامت سالمندان است. نگاه مردم به افسردگی سالمندان، دمانس و احساسات تلخ و سرد و سنگین سالمندان تغییریافته است. اما قطعا تا زمانی که بتوان محیط نسبتا رضامندانهای برای سالمندان و خانواده ایشان بهدست آورد، راهی طولانی در پیش است.