✍?هرمز شریفیان
انتشار عکس جدیدی از «میرحسین موسوی» و «زهرا کاظمی(رهنورد)» در حساب شخصی فرزندان آنان و در آستانه زادروز این بانوی فرهیخته در دهمین سال از حصری غیرقانونی و ظالمانه، بازتابهای بسیاری در شبکههای اجتماعی و رسانهها داخلی و خارجی داشت.
هرچند پس از ده سال مانند هر شخص دیگری آثار گذر زمان در چهره هردو آنان پدیدار است اما برق امید و استقامت همچنان در سیمای محصوران بهوضوح مشهود است، امیدی که نخستوزیر دوران جنگ با تکیه بر آن وارد این راه پرمخاطره شد.
«میرحسین» نهتنها پای حرف خود ایستاد و «تسلیم صحنه آرایی خطرناک» نشد بلکه با گذر زمان سایر گفتهها و توصیههای او نیز درست از آب درآمد و در عین حال میدانست که ارتباط خود با حامیانش را از دست خواهد داد و به این نکته نیز اشاره کرد.
اما چرا موضوع حصر تا این اندازه باید به درازا بکشد آنهم درحالی که یکی از وعدههای انتخاباتی رئیس دولت فعلی، گشایش در وضعیت محصوران بود که پس از ۷ سال از برآمدن دولت تدبیر و امید، هنوز هیچ اتفاقی رخ نداده است.
تردیدی در غیرقانونی بودن چنین حصری وجود ندارد زیرا این سهتن یا مجرماند و یا نیستند! اگر هستند که باید دادگاه آنان بهصورت علنی با حضور هیات منصفه، وکیل مدافع و سایر مواردی که در قانون به آن ذکر شده،برگزار شود و اگر مجرم نیستند که آمران حصر علاوه بر انجام فعلی غیرقانونی، عملی غیرانسانی و برخلاف اخلاق نیز مرتکب شدهاند.
«مهدی کروبی» بارها خواستار برگزاری دادگاه خود شده تا در آنجا بهطور مفصل به مواردی که لازم است، بپردازد و تنها خواسته «میرحسین» نیز این بوده و هست که نوار کامل مکالمات او با رهبری در آخرین دیدارشان تنها چند روز پس از اعلام نتایج انتخابات، به انتشار عمومی گذاشته شود، خواستههایی که هیچکدام تا امروز اجابت نشده و هرکدام از نهادهای ذیربط از شورای عالی امنیت ملی که رئیس جمهور بر صدر آن مینشیند تا قوه قضاییه، از زیر بار مسئولیت حصر شانه خالی میکنند و شاه بیت اظهار نظرهایشان در این باره دو جمله بیشتر نیست؛ «حصر به نفع محصوران است و امنیت آنان را تامین میکند»، «نظام با رافت برخورد کرده که آنان را دادگاهی نمیکند چرا که احکامی سنگین در انتظار آنان خواهد بود».
پرسش این است که چرا چنین لطفی به محصوران میشود؟ آیا دلیلش این است که چون میرحسین موسوی نخست وزیری مورد تایید «آیتالله خمینی» بوده و کشور را طی ۸ سال جنگ تحمیلی به بهترین وجه اداره کرده، مالی اندوخته نکرده و در صحت و سلامت کامل زندگی کرده حالا نباید محاکمه شود؟ یا مهدی کروبی که بیشترین احکام شغلی در نظام را از بنیانگذار جمهوری اسلامی دریافت کرده، نباید محاکمه شود؟ خیر چنین نیست!
دلیل اینکه محصوران محاکمه نمیشوند این است که هیچ پاسخ منطقیای برای موارد مطروحه و دفاعیات آنان وجود ندارد. دلیل دیگر این است که موسوی و کروبی طبق قانون اساسی و سایر قوانین جاری کشور هیچ عمل مجرمانهای مرتکب نشدهاند که اگر شده بودند این همه مورد هجمه و تخریب ــ آنهم بهصورت یک طرفه و در حالی که هیچ امکانی برای دفاع از خود ندارند، قرار نمیگرفتند.
تردیدی نیست که بخش بزرگی از جامعه مدنی ایران به محصوران و کارکردهای آنان باوری راسخ دارند. بسیاری از مردم میدانند که محصوران برای سود شخصی، گروهی، محفلی، حزبی و …پا به چنین میدان پرمخاطرهای نگذاشتهاند و استواری آنان در تمام دوران حصر از عوامل مهم محصور ماندنشان است زیرا اگر تاکنون ذرهای از مواضع خود عقب نشینی کرده بودند، تریبونهای صدا و سیما و … رهایشان نمی کردند و هرروز این تغییر مواضع را در چند نوبت و از بلندگوهای مختلف به گوش جهانیان میرساندند تا حقانیت مخالفان محصوران را به اثبات برساند.
اما محصوران با ایستادگی و مقاومتی ستودنی این خوشحالی را از مخالفان خود گرفته و همچنان به عهدی که با حامیان خود بسته بودند، وفادار ماندهاند.
اکنون و در این نقطه، حتی بسیاری از کسانی که مخالف رفتارها و عملکرد محصوران بوده و هستند به این باور رسیدهاند که حبس و در بند کردن این سهتن نهتنها غیر قانونی و ظالمانه است بلکه دردی از دردهای امروز کشور را دوا نمیکند و اتفاقا بر دردها و مشکلات میافزاید.
موسوی، کروبی و رهنورد در کنار «سیدمحمد خاتمی» از انگشتشمارترین چهرههای سیاسی محبوب در ایران هستند که احترام و اعتبار بسیاری نزد بسیاری از مردم دارند و این اعتبار حتی از مرزهای ایران نیز فراتر رفته و جهانی شده است و در چنین شرایطی این اعتبار میتواند گرههای بسیار زیادی که دیگران با بیخردی محکم کردهاند را باز کنند. تنها مشکلی که موضوع حصر را ادامهدار کرده، نبود شهامت و عقلانیت در بخشی است که باید درباره این چالش بزرگ تصمیم بگیرد. محصوران همانطور که گفته شد احترام و اعتبار بسیار زیادی در درون و بیرون مرزها دارند و همین دو فاکتور آنان را به فرصتی غنیمت برای مردم و کشور تبدیل کرده است.
اگر تصمیم گیران کشور بتوانند با واقع بینی و درایت از این فرصتهای کم نظیر استفاده کنند که بیتردید چنین استفادهای به سود ملت و کشور تمام خواهد شد اما اگر مانند این ده سال، مرغشان همچنان یک پا داشته باشد، همین فرصت کم نظیر میتواند به چالشی بالاتر از حد تصور تبدیل شود.