✍️ ابراهیم ملکی
کرونا جهان را به ماتم سرا تبدیل کرده و روزانه جان هزاران نفر را می گیرد.
این ویروس جهانیان را با چالشی بزرگ مواجه ساخته و هر روزه عده ی زیادی از مردم پشت درب اورژانس ها در اضطراب و نگرانی از وضع عزیزانشان بسر می برند و عده ای دیگر در ماتم از دست دادن عزیزانشان به سوگ نشسته اند و بیمارستانها مملو از بیماران جدید مبتلابه کوید 19 شده است و کار بر جهاد گران عرصه بهداشت و درمان سخت و سخت تر می گردد.
در پنج ماه گذشته کادر درمانی کشور روزهای سخت وطاقت فرسایی را پشت سر گذاشته و خستگی و نگرانی در چهره تک تک این سربازان خط مقدم را بخوبی می توان مشاهده نمود.
این عزیزان خدوم هزینه های سنگینی را هم تا بحال پرداخته و آنچه درد این پاسداران خدوم عرصه بهداشت و درمان را مضاعف می سازد موج سوارانی هستند که درطول این مدت بر مرکب جهالت سوار شده اند و حیات سیاه خود را در گرو رفتار پوپولیستی می بینند.
درحالی که آمار کشتار و مبتلایان رو به فزونی است و متخصصان بیماری های عفونی و مسئولان خط مقدم مبارزه با کوید 19 تاکید اکید بر فاصله گذاری اجتماعی و پرهیز از اجتماعات می نمایند و بی توجهی به فاصله گذاری اجتماعی را بیشترین علت ابتلا به کرونا می شمارند، این افراد در چنین شرایط بحرانی مردم را به برگزاری مراسم عزاداری پرشورحسینی تشویق می نمایند؛ درحالی که خود از طریق ویدئو کنفراس به صورت مجازی دیدار و گفتگو می نمایند.
این ویروس مذهب و دین و کیش و مسجد و کنیسه و کلیسا و دیر و تالار و حسینیه نمی شناسد و دنیا را به تسخیر خود در آورده و مطلق العنان می تازد و برهر کوی و برزنی وارد و جانها را می ستاند.
و وظیفه اصلی دولتها تنها حفظ امنیت و سلامت و رفاه و آسایش ملتها و مبارزه صحیح با هر بلیه از جمله کرونا است نه برگزاری مراسم جشن عروسی وعزا.
چگونه است که اگر مصلحت ایجاب کند میشود توحید را موقتا تعطیل نمود ولی نمی شود عزاداری را تعطیل کرد؟
آیا عزاداری مقدم بر توحید است در حالی که حفظ جان از اوجب واجبات و مقدم بر سایر عبادات است و چه مصلحتی واجب تر و مهمتر از حفظ جان انسانها است؟
و این مبنای قرآنی است که می فرمایدِ : وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ ، با دست خود خود را درمهلکه نیاندازید َ و قاعده دفع ضرر محتمل، از قواعد عقلی است که مبنای اصل احتیاط، و حکم عقل به دفع ضرر محتمل است؛
به گفته تمامی کادر درمانی عدم فاصله گذاری اجتماعی می تواند به فاجعه ای بزرگ ختم شود که جبران آن محال است.
بنابراین عزاداری درچنین شرایطی نه تنها شعائر دینی نیست بلکه وهن دین و مذهب بخصوص تشیع است.
ضمن سپاس و قدردانی از فرزندان عزیز و ایثارگر و از خود گذشته کادر درمان اعم از پزشکان و پرستاران و سایر عزیزان کادر بهداشت و درمان که با تلاش مضاعف خود در خط مقدم مبارزه علیه این بلیه نوظهور مجاهدت می نمایند ، یقین دارم که تلاشهای شما عزیزان به بار خواهد نشست و این روزهای پراضطراب کرونایی با همدلی و همراهی و با اجرای دقیق پروتکل های بهداشتی به پایان خواهد رسید و دگر بار شادی و نشاط به ایران و سایر جوامع بشری باز خواهد گشت.