✍️ نصرتالله محمودزاده
گفتی؛ رمضان بارانی است بر زمین تفتیدهی معرفت تا که سیراب گردد.
رشد نماید و شود مرد، شود علی(ع)
رمضان، سرچشمه ملتی تشنه،
با زخمی از خنجر دوست.
و فتنهای از آتش ریا،
و تزویری از قدرت زر،
و فقری از غفلت جهل مقدس،
و حصری از مجاهدان خاموش،
و زنجیری از فولاد نفس.
پس همچنان ببار تا شعورم سیراب گردد.
چرا؟ چرا رمضان ماه پرخوری شکم گندههاست؟
و میلیونها گرسنهی سنگ به شکم بسته.
خدایا؛ بیدارم کردی به مناجات سحر،
هوشیارم کردی به ربنای افطار،
اما قدرِ شب قدْر دانستیم؟
قبول که غفلت کردیم، اما باز هم با روئیت و بوسه بر روی زیبای ماه،
رقصکنان طبل و دهل میکوبیم،
تا که در مهتاب عید، مهمان میخانهات گردیم.
… و سرشت آدمیت گیریم.
اللهمَّ اَهْلَ الکبْریاءِ وَالعَظَمَةِ، وَاَهْلَ الْجُودِ وَالْجَبَرُوتِ، وَاَهْلَ العَفْوِ وَالرَّحْمَةِ،