پایگاه خبری / تحلیلی نگام – ✍️محمدعلی دستمالی
من کاری به این ندارم که اساسا سردبیر روزنامهای که ولینعمت آن، مردمان این کشور هستند و شمارگانش حتی در حد یکهزارم جمعیت کشور نیست و جایگاه مردمی و نخبگانی ندارد، خود را در چه جایگاهی میبیند. اما به باورم، مهمترین خبط جنابشان این است که جامعه را محکوم به قرارگرفتن در دوقطبی اصولگرا و اصلاحطلب میداند.
ما مردمان و هموطنان بسیاری داریم که ممکن است خود را ذیل و هوادار این دو جریان به شمار نیاورند، اما هم از طالبان وحشت و نفرت داشته باشند و هم در حد همان میزان شناخت اولیه، معتقد به ضرورت حمایت از پنجشیرنشینها باشند.
اول اینکه آرزو میکنم ایکاش همه آدمها از این میزان آزادی بیان و پس از بیان متنعم میبودند.
دوم اینکه اساسا قشونکشی، ممکن است فضیلت باشد اما مصلحت نیست.
سوم اینکه شاید پیشنهاد بدی نیست و اگر قرار باشد راه باز شود، ملزومات فراهم کنند و گفته شود هر کسی تمایل دارد میتواند به پنجشیر برود، خیلیها صف بکشند و پیشنهاددهنده از سخن خود، سخت پشیمان شود. چیزی که به نفع کشور است، این است که مسائل مهم منطقه، به این شکل و به این سطح، تقلیل داده نشود و هر مسئله پیرامونی و فراپیرامونی، به خرج و خوراک آتشبار جدلهای سیاسی داخلی تبدیل نشود.
جهان و بهتبع آن ایران هم عوض شده. جدیدا، چیزی آمده به نام اینترنت و سرعت اطلاع و ارتباط در فضای مجازی و شبکههای اجتماعی.
دفاع از طالبان، قطعا آبرو نمیآورد، آبرو میبرد. کسی که هنوز هم در عصر چاپ سنگی مانده، نه میتواند خبررسان و تحلیلگر قابل اعتماد شرایط پیچیده کنونی باشد و نه مرشد و هادی.
ایمان بیاوریم به جهانی که در آن، سرعت انتقال خبر، ترس، اندوه، شادی و شکست و پیروزی، بسیار سریعتر از آن است که بشود با شیوههای قدیمی، بر طبل اطلاعرسانی پادگانی و مهندسی اجتماعی کوبید.