✍️حسین آرین
گویی همین دیروز بود که مردم از جعبه ی جادویی دعوای چند نفر را به نظاره نشسته بودند که خودشان نام مناظره را بر آن می نهادند و البته بسوی یکدیگر تیرهای زهرآلود پرتاب میکردند. از گذشته ها گفته و سوابق هم را بی هیچ ملاحظه ای زیر سؤال میبردند، از “کوی دانشگاه و حملات گازانبری گرفته تا نظاره گر جنگ بودن و وزرای آلوده به فساد در کابینه” !
اما حالا از همان قاب جادویی، جادویی دیگر بیرون می آید، همان سه رقیب که بیشتر از رقیب بودن دشمن به نظر می آیند حالا رئیس سه قوه اند که با لبخندی ملیح دور یک میز مینشینند تا حلال ِ مشکلات اقتصادی کشور شوند! همان اقتصادی که سر به بیابان گذاشته و قیمت نجومی ِ دلار و سکه و خانه داد ِ مردم را درآورده و ایمانشان را بریده است.
مردم بی آلایشی که وقتی این سه سیاستمدار را دور یک میز میبینند واقعا مردد هستند که قسم حضرت عباس ِ امروز را باور کنند یا دم خروس دیروز را؟! در پس ِ این لبخندها باز هم البته نگاهی پرخشم مخفی ست، بهمین دلیل است که همان زمان که باقر قالیباف پیشنهاد طرح های اقتصادی را ارائه میدهد و در جواب از حسن روحانی میشنود که فرمانده ی اقتصادی کشور رئیس جمهور است و نه رئیس تازه کار مجلس، دوباره سردی روابط 96خود را نمایان میکند. در کلام نیز تفاوت نگاه ها موج میزند، یکی از انقلابی گری و مبارزه با فساد میگوید، دیگری از جهاد و انقلاب و تلاش برای تغییر و بازهم روحانی با نگرشی متفاوت از میانه روی و ثبات حرف میزند.
روحانی هنوز هم معتقد است به این دو نمیبازد و بدنبال هت تریک و تکمیل سه گانه ی خود است، شکست دادن قالیباف در 92، پیروزی در دوئل سخت با رئیسی در 96 و حالا هم آچمز کردن استیضاح رئیس جمهور که توسط مجلسیون استارت زده شده بود!
روحانی و قالیباف البته تنها وجه مشترک شان رئیس دو قوه بودن نیست، آنها وجوه مشترک دیگر و مهم تری هم دارند که نداشتن ایدئولوژی فکری و همچنین پایگاه اجتماعی از مهم ترین آنهاست. در هر حال به نظر میرسد بزرگترین وجه مشترکشان چیزی دیگر هست که منجر به این میشود که نشست هایشان به نتیجه نرسد و 2 بعلاوه 1شان تجمیع و 3 نشود و آنهم هدفی ست که در پساذهن هر کدام رژه میرود ; ” انتخابات ریاست جمهوری 1400″
از سویی یاران رئیس جمهورِ فعلی که با شعار میانه روی بدنبال ادامه ی مسیرند و تلاش میکنند برای ماندن در حاکمیت راه خود را از اصلاح طلبان تندرو جدا کنند، از طرفی هواداران رئیس مجلس که سخت بدنبال آنند که مجلس نظارتی را به مجلسی اجرایی_نظارتی تبدیل کنند و از جهتی دیگر هواخواهان ِ رئیس قضایی که تنها راه نجات کشور را در مبارزه با فساد توسط ابراهیم رئیسی میدانند.
مردم اما آنچه از اخم های 96 تا لبخندهای امروز میبینند فراتر از اینهاست، آنها آنچه میبینند همان چیزی ست که “جرج اورول ِ فقید” در صفحه آخر کتابش دیده بود…