پایگاه خبری / تحلیلی نگام – ✍?مهرداد خدیر
سالهاست که ۱۷ مرداد به عنوان روز خبرنگار نامگذاری شده و مناسبت آن هم شهادت محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) در حملۀ طالبان به نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در شهر مزار شریف افغانستان است. در آن یورش به جز صارمی شماری از دیپلماتهای ایرانی نیز به شهادت رسیدند.
این اتفاق در ۱۷ مرداد ۱۳۷۷ رخ داد و در ۲۳ سال گذشته در این باره بحثهای فراوان درگرفته که آیا امکان جلوگیری از این اتفاق وجود داشت یا نه یا آیا اشتباه محاسباتی در انتقال ایرانیان حاضر صورت گرفت یا موارد دیگر.
امسال اما اتفاق متفاوتی رخ داده و آن هم بازگشت طالبان یا طالبهای پشتون به عرصۀ سیاست در افغانستان است و گویا طالبان به عنوان یک واقعیت پذیرفته شده و پذیرش هیأت اعزامی آنان در تهران و مشهد نه یک استثنا که قاعده بوده چون دیر و دور نیست که جمهوری اسلامی افغانستان به امارت اسلامی افغانستان تبدیل و به عنوان واقعیت موجود در همسایگی شرقی پذیرفته شود.
شاید به همین خاطر باشد که در اخبار ساعت ۱۴ شبکۀ اول سیمای جمهوری اسلامی ایران در ۱۷ مرداد ۱۴۰۰ و در گزارشی که به مناسبت روزخبرنگار پخش شد نه اشارهای به مناسبت این روز – حملۀ طالبان به نمایندگی ایران در مزار شریف – شد و نه حتی نامی از شهید محمود صارمی برده شد!
تصویر دو خبرنگار نازنین قربانی سانحۀ اخیر اتوبوس در سفر محیط زیستی یا قربانیان کرونا را نشان دادند اما سوژه اصلی- صارمی – را نه! شاید تا خدای ناکرده به “ملا عبدالغنی برادر” که چندی پیش میهمانمان بود بر نخورد. (نویسنده بخش های دیگر را ندیده اما اخبار ساعت ۱۴ رسمی ترین بخش حبری سیماست)
مثل این که در روز معلم به ترور استاد مرتضی مطهری در ۱۱ اردیبهشت ۱۳۵۸ به دست گروه فرقان اشاره نشود. (روز معلم البته ۱۲ اردیبهشت است) یا در روز شعر به نام شهریار اشاره نشود.
آیا تلویزیون با طالبان رودربایستی دارد یا سیاست رسمی در قبال طالبان تغییر کرده است؟