✍️مجید یونسیان
ترامپ سرانجام تسلیم قانون و دموکراسی شد؛ اما ترامپیسم در آغاز راه است. پوپولیسم راستگرا یک نهضت اجتماعی است که متاثر از سرخوردگی و عصیانگری تدریجی انسانهایی است که از استمرار یکنواختی جوامع بهشدت مچالهشده در تبعیض و بیعدالتی به ستوه آمدهاند.
تبعیض، بیعدالتی و شکافهای اقتصادی تنها رهاورد حکومتهای مستبد و غیردموکراتیک نیست. دموکراسیهای بزرگ و لیبرال با همه ارزشهایی که آفریدهاند، خود بنیانگذاران تبعیض و بیعدالتی، فقر، ناآگاهی و جهلاند.
ما برای محکوم کردن ترامپ و حامیانش آنقدر عجله داریم که از توجه جدی و عمیق به این سوال بیپاسخ در میمانیم که آنچه امروز بر سر انسانهای فقیرشده، مچالهشده و تحقیرشده آمده؛ از کجا نشات گرفته است؟
حداقل برای ما مردمان ایران این موضوع قابل لمس است. پوپولیستهای وطنی ما منادیان چه اندیشههایی هستند و بر گرده چه کسانی سوار شدند که هشت سال به اندازه دو قرن فلاکت به بار آوردند؟
و امروز پوپولیستهای نوع دیگری بر گرده کدامین انسانها سوار شدهاند که از هماکنون طعم شیرین پیروزی را احساس میکنند؟
آیا دموکراسی بنانهادهشده بر گفتمان عوامفریبی و جهل میتواند سد راه پوپولیسم راستگرا شود؟
آیا لیبرال دموکراسی سرمایهمحور میتواند نجاتبخش انسانها و جوامعی باشد که بهجای رفاه به عدالت نیاز دارد و بهجای توسعه و نوسازی به انسانیت؟
شاید اکنون فرصتی طلایی است که بهطور جدی به این فکر کنیم که سوسیال دموکراسی گزینه بهتری است و اگر از این واژهها چون “سوسیال” و “دموکراسی” هراس داریم؛ میتوانیم به مولفههای فرهنگی و ادبی خود رجوع کنیم و مردممحوری، جامعهمحوری و آزادیخواهی را برگزینیم.
جامعه و حکومتی را برگزینیم که محور عمل به قانون آن انسانیت، برادری و برابری باشد؛ والا همانطور که لیبرالدموکراسیهای سرمایهداری به مرور زیر دستوپای عصیانگری پوپولیسم راستگرا به نفسنفس میافتند، ما هم سرنوشت بهتری نخواهیم داشت…