✍️یدالله کریمیپور
از دیدگاه شاخص های ژئوپولیتیک، یک سیاست خارجی مناسب برای جمهوریاسلامی ایران، شاکله و ساختار زیر پیشنهاد می شود. این چارچوبی است که ایران باید بدان برسد، در غیر این صورت نه تنها بازنده که یکپارچگیش به خطر خواهد افتاد:
۱- ایجاد مناسبات استراتژیک با ایالات متحده؛
۲- ایجاد مناسبات دوستانه و دائمی با اروپا؛
۳- ایجاد مناسبات دوستانه با چین و روسیه؛
۴- تلاش برای عضویت در ناتو؛
۵- تلاش برای عضویت در گروه ۲۰؛
۶- ایجاد مناسبات دوستانه و سطح بالا با ژاپن، کره جنوبی و کشورهای عضو آسه آن.
۷- ایجاد مناسبات دوستانه با کشورهای بزرگ مشرف بر اقیانوس هند؛ در بر گیرنده هند، استرالیا، جمهوری آفریقای جنوبی و اندونزی، برای تشکیل اتحادیه کشورهای اقیانوس هند؛
۸- تداوم همکاری ها با سوریه، لبنان، عراق، یمن، در جهت تداوم پشتیبانی از شیعیان؛
۹- جهت گیری نسبت به اسرائیل (اشغالگر ) همسان اعضای اصلی کشورهای همکاری های اسلامی؛
۱۰- داشتن توانمندترین نیروی مسلح در منطقه، ضمن گرایش به ایجاد یک پیمان نظامی منطقه ای؛
۱۱- ایجاد مناسبات دوستانه با ۵ کشور آفریقایی؛ نیجریه، جمهوری آفریقای جنوبی، مراکش، اتیوپی و جمهوری دمکراتیک کنگو در جهت توسعه مناسبات آفریقایی؛
۱۲- تبدیل ایران به محوریت پیوند کریدور های شمالی- جنوبی و خاوری- باختری به ویژه از دیدگاه ریلی؛
۱۳- تمرکز برای حل و فصل
گام به گام اختلافات مرزی با همسایگان؛
۱۴- در پیش گرفتن بهترین مناسبات با همه همسایگان بر پایه اصول همزیستی مسالمت آمیز، همگرایی، همکاری و ایجاد اتحادیه فراگیر اقتصادی- فرهنگی؛
۱۵- عضویت موثر و فعال در نهادهای مالی- بانکی بین المللی.
می دانم که چنین نمایی رویا پردازانه به نظر می رسد، ولی هم پدیده ای شدنی است، چنان که تجربه آن را داشته است و هم به رغم تصورات، تباینی با منافع ملی ندارد.
بهترین گونه سیاست خارجی برای ایران، با توجه به انزوای فرهنگی ( زبانی- مذهبی) و نیز رکورد دار بودن همسایه، برای پاسداری از یکپارچگی سرزمینی- ملی و امنیت درازمدت، در پیش گرفتن سیاست خارجی عملگرای کارا، در عین حال پشتیبانی از دوستان منطقه ای فرهنگی است.