برای مدافعان آزادی بیان و ستیزندگان با سانسور
وقتی یه آدم صداشو می خوره
کی میدونه چی کجاشو می خوره
گاهی یه حرفایی آدم میشنوفه
که وسطش انتهاشو می خوره
راوی میگه دنیا میشه دهکده
بعد سرِ کدخدا شو می خوره
تازه به این هم نمیشه ختم و بعد
نقشه میاد آسیا شو می خوره
گربه رو کم کم می کنه اژدها
آخر شم اژدهاشو می خوره
خواجه میگه مسئله چیز دیگه س
دنیا گول ادّعاشو می خوره
خونه به امنیّته که محکمه
سقف غمِ پایه هاشو می خوره
متن سرِ صحبتو وا می کنه
حاشیه کم کم حیاشو می خوره
…کون نشستن ندارین پانشین
کج بشینه هرکی پاشو می خوره
پای شکم وقتی وسط باشه ها
والّا خدا هم خداشو می خوره!
راوی به طعنه میگه حق با خداس
هر کی چوب اشتباشو می خوره
اینقده امنه خونه مون که اگه
گشنه بمونه بناشو می خوره
هم کلک صاب خونه رو می کنه
هم سگای با وفاشو می خوره
اینقده امنه که آدم حسرتِ
زندون و حال هوا شو می خوره
جایی که الان داره توو سلولش
زندونی مفتی غذاشو می خوره
هم میشه راحت سر موقع مریض
هم سر ساعت دواشو می خوره
شب صداشو تا به خدا می کشه
دم دمای صب هجاشو می خوره
صحبت زندون که میشه حاشیه
مابقی ماجراشو می خوره
تنها مداده که توو هر قِصّه ای
هی میشینه ناخوناشو می خوره
سفره شو همچین که میاد واکنه
بوی تراش اشتهاشو می خوره
اما مداد کلّه خراب تر میشه
روزی میاد که تراشو می خوره