✍️ نظام بهرامی کمیل(دکترای جامعه شناسی سیاسی)
《حتی در انتخابات سال ۱۳۹۶ اگر اصولگرایان چهره دیگری به جز قالیباف و رئیسی؛ برای مثال احمد توکلی یا پرویز فتاح؛ را به میدان میآوردند… احتمال پیروزی اصولگرایان در همین انتخابات بسیار بالا بود.》(مقاله رای دهندگان خاموش؛ ماهنامه ایران فردا؛ مرداد ۹۶)
پرویز فتاح؛ آذری زبان، از فرماندهان قرارگاه خاتم و بنیاد تعاون سپاه پاسداران، در دوران احمدی نژاد از سال ۸۴ تا ۸۸ وزیر نیرو بود، پس از آن از سال ۹۴ تا ۹۸ به ریاست کمیته امداد منصوب شد؛ یکسال قبل هم کمیته امداد را ترک کرده و به صندلی ریاست بنیاد مستضعفان تکیه زده است. مسیری کاملا حساب شده و درست برای کاندیداتوری و پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری.
تجربه اقبال عمومی به احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۳ حاوی این پیام بود که در ایران کاندیداهای پوپولیست شانس زیادی در جذب آراء عمومی دارند. به ویژه با دلسرد شدن طبقه متوسط از صندوقهای رای و با افزایش فشارهای اقتصادی؛ کافیست بتوان دل فقرا، حاشیه نشینان، بازنشستگان، روستاییان و محرومان را جذب کرد تا پیروز هر انتخابی بود. سخنان اخیر پرویز فتاح از صداوسیما را فقط باید در همین چارچوب تحلیل کرد.
مشکل احمدی نژاد این بود که رفتارش قابل پیش بینی نبود؛ دوستان نابابی داشت؛ بلند پروازی میکرد و گاهی دست به شمشیر میشد؛ هرچند در نهایت غلاف میکرد. اما فتاح؛ ضمن داشتن قابلیتهای لازم، چنین دردسرهایی هم ندارد. او در کابینه احمدی نژاد آموزش لازم را دیده و در دوران ریاست بر کمیته امداد و بنیاد مستضعفان؛ ارتباطات و سرمایه اجتماعی لازم را بدست آورده است.
تنها گام باقی مانده انتخاب حریفی نسبتاً جدی برای فتاح است. حریفی که شور انتخابات را تضمین کند؛ اما آش را هم زیادی شور نکند. اسحاق جهانگیری گزینه خوبیست؛ هرچند اگر شرایط بین المللی ایجاب کند، ظریف هم شانس و اقبالی دارد.