پایگاه خبری / تحلیلی نگام _فخرالتاج فخرعظمی ارغون در سال 1277 در شهر تهران زاده شد و در خانواده توانگر و نجيبزادهای رشد كرد. تحصیلات مقدماتی را در مكتب گذراند و سپس در فقه، فلسفه، اصول، ادبیات، زبان عربی، هیأت، نجوم آموزش دید.
آموزگار سرخانه فرانسویاش از مهاجران سوئیسی بود كه به همه خانواده فرانسوی میآموخت. بعدها به مدرسه فرانسوی ژاندارک رفت اما ديپلم را از مدرسه آمريكايیها گرفت.
تار را نخست از زنی به نام مشتاق آموخت و سپس: «عبدالله خان دودانگه در اتاقی دیگر مینشست و میخواند و من در اتاق خودم با تار این گوشهها را تمرین میكردم. هرگز با استاد روبرو نشدم و این رسم آن زمان بود.»
۱۹ سالگی عبدالله دوامی، استاد بنام، برای يكی از سرودههايش آهنگ ساخت:
«زلف پر خم و چین را، بر رخ از چه افكندی؟
جمع یک جهان دل را، از چه رو پراكندی؟
با تبسم شیرین، با لبان چون یاقوت
رونق شكر بردی، شور دل برافكندی.»
او خواستگاری احمدشاه قاجار را رد كرد و پس از این رويداد به فخرعظمی مشهور شد.
۲۶ سالگی غزل تندروانهای برای سرپرست روزنامه اقدام عباس خليلی فرستاد و آن آشنايی به ازدواج انجاميد:
«مُلک را از خون خائن لالهگون باید نمود
جاری از هر سوی كشور جوی خون باید نمود
فخریا اصلاح این ویرانه را جز خون مدان
كار را اصلاح یا سیلاب خون باید نمود.»
سراينده بنام سیمین بهبهانی حاصل آن پيوند زودگذر بود.
۳۰ سالگی با همكاری چند بانوی روشنفكر دیگر “انجمن نسوان وطنخواه” را گشود كه در زمینه سوادآموزی، آموزش زبان عربی و فرانسه، یادگیری آشپزی، نقاشی و خیاطی فعالیت داشت.
۳۸ سالگی هفتهنامه “نامه بانوان” را گشود و سرپرستی آن را بر عهده گرفت.
از نخستين زنانی است كه برای مدتی معاونت آموزش زنان در وزارت فرهنگ و معارف وقت را پذيرفت.
۴۷ سالگی رهبری زنان حزب دموكرات ایران را بر عهده گرفت.
از فخرعظمی حدود ۱۵۰ غزل، قصیده، رباعی و ترجیعبند به جا مانده است. افزون بر اين او بيش از ۳۰ سال در زمينه آموزش زبانهای فرانسه و انگليسی در ايران تلاش كرد.
فخرعظمی ارغون در25 اردیبهشت سال 1345 در 68 سالگی در واشينگتن درگذشت.