✍?مهرداد خدیر
سرانجام وزارت امور خارجه به سکوت و تماشای برنامههای تخریبی تلویزیون پایان داد و در مقابل رفتار صدا و سیما خصوصا شبکۀ انگلیسیزبان این سازمان (پرس تیوی) با مذاکرات جاری هستهای موضع گرفته و صریح و روشن و فریاد برآورده است: «هیهات از این همه بیتقوایی».
برای توصیف ابعاد و عمق شگفتآوری رفتار و مواضع صدا و سیمای جمهوری اسلامی در قبال دیپلماسی جمهوری اسلامی ( و نه فقط دیپلماسی دولت جمهوری اسلامی) کافی است تصور کنید که بوقی یا بلندگوی دستییی خریداری کردهاید تا شما از طریق آن صدای خود را به گوش دیگران برسانید اما به جای آن که صدای شما را پخش کند یا شما در آن بوق بدمید تا صدا کند ، همان بوق و بلندگو به شما که صاحب آناید دَری وَری بگوید!
تصور کنید جمعیت گرد آمده تا سخن شما را از طریق آن بوق یا بلندگو بشنود اما نه تنها صدای شما پخش نشود که آن بوق علیه شما به صدا درآید! روشن است که وضعیت خندهآور و در عین حال تأسفباری میشود و این حکایت کمیک – تراژیک را میتوان داستان تلویزیون با مذاکرات احیای برجام دانست.
این گونه رفتارها در تاریخ جمهوری اسلامی البته مسبوق به سابقه است و مشهورترین مثال آن جریان سازی علیه سفر مخفیانۀ روبرت مک فارلین مشاور امنیت ملی رونالد ریگان رییس جمهوری وقت آمریکا به تهران در نیمۀ دهۀ 60 است که صداهایی برای مقابله با هاشمی رفسنجانی و دولت وقت برخاست که منکر مخفیانه و با گذرنامۀ ایرلندی بودن آن بودند اما با نهیب مرحوم امام رو به رو شدند که «اَینَ تذهبون؟» و خطاب به آن 8 نمایندۀ مجلس که میخواستند موضوع را به مجلس بکشانند گفتند « برخی از شما را من میشناسم و می دانم که پوچ هستید».
اکنون البته اگر رهبری در علن و در رسانه از مذاکرات حمایت کند این تلقی درمی گیرد که جمهوری اسلامی تشنۀ مذاکرات بوده و چنانچه گفت و گوها نتیجه ندهد برگ دیگری برای بازی ندارد حال آن که مذاکرات در سکوت پیش می رود و به اسراییل هم بهانه نمیدهد.
به نظر میرسد افراطیها از این وضعیت سوء استفاده کردهاند و به رغم تأکید بر این که عالیترین مقامات در جریان اند خود را به تغافل و تجاهل زده اند و شاید بگویند علنا که دفاع نکرده اند.