درحالی که دولت شیخ ماههای پایانی خود را سپری میکند، پیش نویس قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین هفته گذشته به تصویب هیات دولت رسید و حسن روحانی وزیر خارجه خود محمد جواد ظریف را مامور پیشبرد این برنامه کرده است.
هیأت دولت روز دوشنبه به ریاست حسن روحانی، رئیسجمهور پیشنویس نهایی برنامه ۲۵ ساله همکاریهای جامع ایران و چین را بررسی و تأیید کرد.
در این نشست به وزارت خارجه ماموریت داده شد که طی مذاکرات نهایی با طرف چینی، بر اساس منافع متقابل بلندمدت، این برنامه را به امضای طرفین برساند.
این همکاری، زمینهای برای مشارکت ایران و چین در پروژههای اساسی و زیرساختهای توسعهای ازجمله طرح بزرگ کمربند-راه است و فرصتی برای جلب سرمایهگذاری در حوزههای مختلف اقتصادی ازجمله صنعت، گردشگری، فناوری اطلاعات و ارتباطات خواهد بود.
? بندهای غیرعلنی!
تارنمای پترولیوم اکونومیست چندماه بعد مدعی شد که در سفر وزیر امور خارجه ایران، تهران و پکن توافقی را که در سال ۲۰۱۶ به نام «مشارکت جامع استراتژیک چین و ایران» با رقم ۴۰۰ میلیارد دلار امضا کرده بودند، توسعه داده و بندهای غیرعلنی به آن افزودهاند.
در خبر منتشره توسط رسانه مذکور آمده بود محور اصلی توافق جدید ایران و چین سرمایهگذاری ۲۸۰ میلیارد دلاری چینیها در صنعت نفت و گاز و پتروشیمی ایران است و به احتمال زیاد بخش قابل توجهی از این سرمایهگذاری چینیها طی سال نخست اجرای قرارداد ۲۵ ساله با آنها به صنعت نفت و گاز ایران تزریق میشود و مابقی آن بهصورت مرحلهای و براساس توافق دو طرف از سوی پکن در ایران انجام میشود.
در این گزارش ادعا شده بود چینیها قرار است در قالب توافق شراکت جامع استراتژیک با ایران ۱۲۰ میلیارد دلار در حوزه توسعه زیر ساختهای تولید و حملونقل در ایران سرمایهگذاری کنند که بخش قابل توجهی از این سرمایهگذاری هم در پنج سال نخست انجام خواهد شد و مابقی آن دورهای و براساس توافق دو کشور به بخش صنعت و حوزه حملونقل ایران تزریق میشود.
بنا بر ادعای سایت انگلیسی، چین میتواند پول محصول خریداری شده از ایران را حداکثر تا دو سال به این کشور پرداخت کند. از سویی دو طرف توافق کردهاند که چین پول خریدهای خود را به یوآن یا ارزهای دیگر به کشورمان پرداخت کند و این بدان معناست که قرار نیست در مبادلات تجاری ایران و چین از دلار استفاده شود.
? قرارداد استعماری!
مسعود شاکری در کانال خود نوشت: در مقالهای با عنوان «چند خبر درباره استعمار آفریقا توسط چین» درباره روش استعماری چین، توضیح داده بودم. بطور خلاصه روش چین این است که برای یک پروژه وام میدهد، و جزء شرایط آن این است که شرکتهای چینی در قراردادهای توسعه آن پروژه اولویت داشته باشند. یکی از شرایط وام این است که در صورتی که در زمان سررسید وام فرارسید و توان پرداخت وام وجود نداشت، بندر و یا بخشی از سرزمین یا به تملک چین درآید و یا برای طولانی مدت به این کشور اجاره داده شود. از این به بعد وظیفه شرکتهای چینی دخیل در پروژه این است که تمام تلاش خود را بکنند که وام قابل پرداخت نباشد، تا بتوان بنادر و سرزمین را مالک شد.
چین همین نسخه را برای تصرف بندر مومباسا در کنیا و بندر Hambantota سریلانکا، و مناطق متعدد دیگر، با موفقیت بکار گرفت.
یکی از مفاد توافق استراتژیک جدید این است که چین ۲۸۰ میلیارد دلار در صنعت نفت و گاز و پتروشیمی، و ۱۲۰ میلیارد دلار برای توسعه زیرساختهای تولید و حمل و نقل ایران، سرمایهگذاری کند. حفاظت از تجهیزات فنی چین را نیروهای نظامی این کشور به عهده خواهند گرفت، و در مرحله اول ۵ هزار نفر نیروی چینی برای حفاظت از منافع چین وارد کشور میشوند. در مجموع چین تا ۳۲ درصد تخفیف روی قیمت همه محصولات نفتی و پتروشیمی ایران نیز دریافت میکند.
این قرارداد همه مشخصات قراردادهای استعماری با کشورهای درجه ۳ و ۴ را دارد، و همان نتایجی که دیگران از آن گرفتهاند، را باید انتظار داشت: از دست دادن کنترل منابع طبیعی و بنادر.
سرمایهگذاری چین روی بنادر و جادهها، به معنی حفاظت از آنها توسط نیروهای نظامی چین است. براساس اصل ۱۴۶ قانون اساسی ایران «استقرار هر گونه پایگاه نظامی خارجی در کشور هر چند به عنوان استفادههای صلحآمیز باشد ممنوع است.» هرچند چینیها در مرحله اول پایگاه نظامی تاسیس نخواهند کرد، اما وقتی برای شروع کار خود اجازه حضور ۵ هزار نیروی نظامی را میگیرند، قطعا در مراحل بعدی تعداد این نیروها به حدی خواهد بود که بتوانند سلطه خود بر بنادر را حفظ کنند.
احتمالا نیروهای نظامی چینی با یونیفرم نظامی PLA به ایران نخواهند آمد و حضور آنها تحت عنوان شرکتهای تأمین امنیت خواهد بود. اما واقعیت این است که این افراد همه نظامی هستند!