حسین ثنایی نژاد
اگرچه همان آمار رسمی اعلام شده در انتخابات دوره یازدهم مجلس در اسفند ماه سال گذشته نشان از مشارکت حداقلی مردم و رفتن راه یافتگان به بهارستان با آراء کم شمار بود، ولی انتخابات میان دوره ای میزان این کم اعتباری را به صورت برجسته ای بر پیشانی تاریخ انتخابات ها چسبانید.
در انتخابات میان دوره ای حوزه انتخاباتی زنجان، فردی با کسب کمتر از پانزده هزار رای از این حوزه راهی مجلس شدا حوزه ای که تعداد رای دهندگانش بیشتر از ۸۰۰ هزار نفر است.
در واقع کسی قرار است مردم این خطه را در پارلمان نمایندگی کند که کمتر از دو درصد واجدین شرایط حوزه اش به او رای داده اند.
وقتی نماینده ای چنین درصد اندکی از مردم پشتیبان اعتبارش باشد، معلوم است که هیچکدام از شاخصه های نمایندگی را نمیتواند همراه خودش به مجلس ببرد. مجلسی که از چنین پشتیبانی ضعیفی برخوردار است، چگونه قادر است مسائل جامعه را حل کند؟
سخن از دموکراسی و مشارکت مردم نیست. اگر احزاب قدرتمندی در صحنه سیاسی کشور حضور داشته باشند چه بسا بتوانند مشارکت مستقیم کمتری از مردم را جبران کنند. ولی در فقدان چنین احزابی که کشور ما بدان دچار است، غایب بودن ۹۸ درصد مردم در رای به نماینده ای از یک حوزه فقط یک فاجعه است، فاجعه ای که نشان از کم اعتباری مجلسی می دهد که چنین نمایندگانی آن را بر پا داشته اند.