پایگاه خبری / تحلیلی نگام – ✍️ حبیب رمضانخانی
با رسیدن به آخرین روزهای عمر دولت داوزدهم، آخرین جلسه هیات دولت به ریاست آقای روحانی تشکیل شد و با عکس یادگاری اعضای کابینه به پایان رسید. در این جلسه نیز رییس جمهور ضمن دفاع از اقدامات دولت و تاکید بر موانع تحریمی، بار دیگر در لفافه از موانع و عوامل مشکل ساز داخلی سخن گفت و بدون دادن آدرس و اطلاعات کافی به کلی گویی بسنده کرده و رد شد.
بی شک یکی از مهمترین ایرادات و نقدهایی که به دولت روحانی وارد بود و هست، عدم صحبت شفاف با مردم و نداشتن تیم رسانه ای خوب برای تعامل با مردم و طرفدارانش بود. بارها و در موقعیت های مختلف، خود، معاونان و مخصوصا مشاور رسانه ای ایشان به وجود نهادها و افرادی که مانع در کار دولت ایجاد می کنند اشاره کرده ولی هیچگاه نام و نشانی از آن ها به مردم ندادند. عامل اصلی مشکلات و موانعی پیش روی دولت را به آن ها منتسب کرده و گاهی در بهترین حالت افشای نام و اقداماتشان را به آینده حواله کردند.
به راستی چرا آقای روحانی و دولتش نخواستند با مردم رو راست بوده و مردم را از چند و چون وقایع پشت پرده آگاه سازند؟
بی شک اکثریت مردم بر مدار آگاهی بوده و انتظار افشا و اعلام عمومی تمام اطلاعات و جلسات قوا و مسئولین را ندارند. ولی مردم این انتظار را دارند که همان شجاعتی که در مناظره ها با مشخصات کامل افراد، موانع و مشکلات به آن ها و جریانات دیگر منتسب می شد، حداقل در دوران ریاست نیز ادامه می داشت. خاصه اینکه همواره تمام این مشکلات به دولت ایشان منتسب و مسلما مردمی هم که رای داده بودند به وجدان خود و دیگران می بایستی جوابگو می شدند.
آری دولت آقای روحانی نیز به پایان کار رسید، اما به روال گذشته آنچه عیان تر از همیشه نمود یافت، این مردم نامحرم بودند که فقط تا هنگامه حضور در صندوق های رای محترم شمرده شده و بعد از آن نبایستی از امورات کشورداری و اقدامات مسئولین مطلع باشند.
معمولا روندی که در کشورهای متکی به درآمدهای خدادادی در جریان هست، عدم اتکا و در نتیجه بی نیازی به مردم هست. در کشور ما چون بیشتر بودجه و امورات کشور از درآمد نفت و گاز تامین می شود، نه مالیات، مسلما این حاکمیت نیست که محتاج مردم و نگاه آن ها باشد، بلکه این مردم هستند که از یارانه تا حقوق بگیران دولتی و غیره نیازمند حاکمیت و نگاه ایشان هستند. در نتیجه در چنین فضایی مردم در حکم پوسته و ظاهر که مشروعیت و مقبولیتی برای حاکمیت نمود دهند در نظر گرفته شده و در این حد به بازی گرفته می شوند.
با چنین نگاهی، بایستی انتظار داشته باشیم که مجلس به اصطلاح انقلابی خلاف خواست و مطالبه اکثریت بر مدار محدود و مسدود سازی اینترنت برآید. با چنین رویکردی هست که سازمانی مثل صدا و سیما بدون نظر و دخالت مردم و با خیال راحت مشی و هدف اقلیتی را به خورد اکثریت مردم بدهد. با چنین اندیشه ای هست که مطالبه و مشکلات عدیده مردم محلی از توجه و انعکاس نداشته، برای آینده کشور و مناسبات جهانی، محیط زیست و بحران های فزاینده اجتماعی و سیاسی پیش روی کشور تصمیم درست و گشایشی ایجاد نشده و همگی در جهت اهداف اقلیتی خاص گروگان گرفته شده و اینگونه مسیر رشد و توسعه کشور مسدود می شود.
نتیجه؛ دولت روحانی نخواست با مردم روراست باشد و شفاف عمل کند، چون؛ اولا محصول و برکشیده ساختاری بود که مردم را نامحرم و ناچیز می شمارد. دوم، همگی چشم انتظار روزهای بعد بوده و مسیر انتصابات و انتخابات پست های مهم بعدی خود و هم سلکان و خانواده را در نظر داشته و آن را به پای آگاهی مردم مسدود نکرده و نخواهند سوزاند. پس به تحربه، وقتی در این سیستم نه پاسخ خواهی هست و نه جواب دهی به اعمال گذشته، ماندن در مدار حاکمیت بسیار چربش دارد تا چند صباحی بر اقبال مردمی بودن!