رضا انصاري
۱) سخنگوی سازمان بینالمللی صلیب سرخ گفته «ما به عنوان یک ارگان مستقل، همیشه نگران عواقب انسانی تحریمها هستیم». معنی این «همیشه» چیست؟ آیا معنی آن چیزی جز این است که «تحریم» در ماهیت و در عمل – و مطابق تجربه این سازمانها – مانع امدادرسانی میشود؟
۲) پس از خود بپرسیم مبلغان تحریم با چه منطقی مدعی میشود این «همیشه» در مورد تحریمهای ایران – که خود دولت ترامپ آنها را «سنگینترین تحریمهای تاریخ» میخواند – صدق نمیکند؟ حقیقت این است که مبلغان تروریسم اقتصادی (تحریم) خوب از آثار غیرانسانی سیاستها و اقدامات خود آگاهاند.
۳) اما برای انکار این حقیقت کمین نشستهاند تا یک سازمان بینالمللی – به دلیل مقید بودن به اصل و ظاهر «بی طرفی» یا به دلیل ترس از واکنش منفی دولت ترامپ – احتیاط به خرج دهد و از نام بردن «آمریکا» به عنوان «مانع امدادرسانی» خودداری کند…
۴) یا دستگاه دیپلماسی ایران موفق شود با رایزنی، افشاگری، استناد به حقوقبینالملل، توسل به قطعنامه شورای امنیت و حکم دادگاه لاهه و بسیج افکار عمومی اندک گشایشی در امدادرسانی بینالمللی (آن هم در سطح کالا) حاصل کند، تا آنها به کُل منکر ماهیت ضد انسانی و ظالمانه تحریمهایشان شوند!
۵) اما لازم است به یاد داشته باشیم کسانی که امروز منکر آثار منفی “تحریم” بر روند امدادرسانی به سیلزدگان میشوند، همانهایی هستند که سال گذشته در واکنش به فاجعهٔ سانچی و مرگ وحشتناک چندین دریانورد ایرانی – از اینکه دلار نفتی کمتری نصیب سپاه میشود – ابراز خوشحالی کرده بودند!
۶) خوشحالی آنها از فجایع انسانی هم با منطق حاکم بر سیاست فشار حداکثری کاملاً سازگار است. تروریسم اقتصادی (تحریم) همزمان دو هدف را پیگیری میکند: یکی تشدید مشکلات مردم و به مخاطره انداختن جان و سلامت آنها؛ و یکی محدود کردن منابع دولت تا از رفع مخاطرات و حل مشکلات ناتوان شود.
۷) پس جا دارد افکار عمومی در برابر دروغها، تحریفها، تهمتها، جوسازیها و دلسوزیهای کاذب این جریان هوشیار باشد و اجازه ندهد آنها با مقصر جلوه دادن ایران و انکار آثار غیرانسانی سیاستهایشان، از یک سو خود را تبرئه کنند و از سوی دیگر به تروریسم اقتصادی مشروعیت ببخشند.