محمدجواد اکبرین / منبع:سایت کلمه
گزارش روزنامه شرق از فاجعه کرمان از همه نظر هولناک است. در بخشهایی از این گزارش میخوانیم:
«نردههایی که برای بازرسی ایجاد شده بودند، حالا سدی در مقابل موج جمعیت شد؛ چند نفر پشت میلهها در یک حالت ۹۰ درجه پرس شدند. یعنی از کمر روی میلهها خم شده بودند از پشت هم موج جمعیت فشار میآورد. نه راه پیش بود و نه راه پس. پشت نردهها هم چند جوان بسیجی ایستاده که شوکه شده بودند. نمیتوانستند داربست را باز کنند، چون آچار نداشتند/مسئول اصلی اعلام آمار میگوید: قربانیان حدود ۶۰ نفر بودند؛ ۶۲-۶۳ نفر بودند/حدود ۵۰ کودک هم در اولین دقایق به دو آمبولانس منتقل شدند، اگر این کار نمیشد، شاید الان تلفات ۵۰ نفر بیشتر بود/از فرمانداری مدارک خواستند و برایشان بردیم. گفتند قرار است که هزینهای برای کفنودفن پرداخت شود/بحث مقصر یا مقصران احتمالی چندان جدی مطرح نشد و حتی مسئولانی هم از بیتقصیری اجراکنندگان سخن به میان آوردند».
ترازوهای نظام هم مثل شعارهایش وارونه است. به انتخابات که میرسد فقط «انتخابات پرشور» برایش مهم است نه «انتخابات آزاد». به جمعیت که میرسد فقط «باشکوه» بودنش مهم است نه «امنیت»اش.
بار اولشان هم نیست؛ ۱۹سال پیش در اول اردیبهشت ۷۹ نیز «دهها هزارنفر» را در مصلای تهران جمع کردند تا خامنهای دستور «توقیف فلهای مطبوعات» را اعلام کند و چون نگران پیامدهای تعطیلی دهها رسانه در یک شب بودند برای حمایت از این دستور، نیاز به «جمعیت باشکوه» داشتند. چنان با عجله «مردم» را از پایگاهها و مدارس سراسر کشور به تهران آوردند که حواسشان به ظرفیت صحن سخنرانی در مصلای تهران نبود. تعدادی از شرکتکنندگان از جمله برخی دانشآموزان زیر دست و پا کشته شدند و تلویزیون آنها را «شهدای دیدار با ولایت» نامید و حتی با «خانوادههای شهدا» مصاحبه کرد!
پس عجیب نیست که مسئول رسمی اعلام آمار قربانیان تشییع در کرمان میگوید «حدود ۶۰ نفر بودند؛ ۶۲-۶۳ نفر بودند». اگر جان آدم ارزش داشت مسئول رسمی، عدد دقیق میداد و قربانیان را فلّهای حساب نمیکرد. اگر جان آدم ارزش داشت در طول دو ماه بعد از فاجعه آبان، حداقل یک نفر، مسئولانه درباره تعداد قربانیان آمار میداد. این یعنی ما هنوز در الفبای اعلام آمار ماندهایم چه رسد به محاکمه مجرمان! مشکل در نداشتن «آچار» برای بازکردن داربستهای کرمان نیست، مشکل در نداشتن وجدان است.