✍️حسین ثنایی نژاد
به گمانم در هیچ کشوری حضور مردم در پای صندوق رای به اندازه ایران برای حکومتش مهم نیست. در ایران اما این کار به صورت پارادوکسیکال مهم است. از یک سو حکومت انتخاب مردم را همیشه نمی پسندد و از دیگر سو خواستار حضور حداکثری مردم در پای صندوق رای است.
در واقع حکومت همواره کوشیده است تا حضور مردم در پای صندوق رای را نشانه تایید خود از جانب آنها نشان دهد. این در حالیست که اگر حکومت علاقمند به نشان دادن عدد و رقم حمایت مردمش به جهانیان است راه صریح تر و مطمئن تری وجود دارد که در قانون اساسی اش نیز مندرج است.
او می تواند هرگاه که دلش خواست رفراندوم برگزار کند و مستقیما و بدون هیچ شائبه ای نشان دهد که درصد معینی از مردم با سیاست ها و یا حتی موجودیت او موافق هستند. این کار تا کنون سه بار هم انجام شده است. یک بار رفراندوم برای اصل جمهوری اسلامی و دو بار برای قانون اساسی اش.
اما حکومت از برگزاری رفراندوم همیشه طفره رفته است و حتی به درخواست مقام های بلند پایه اش برای برگزاری آن وقعی ننهاده است.
همین آقای روحانی در همین مدتی که رئیس جمهور بوده است چندین بار خواستار مراجعه به آرای عمومی برای موضوعاتی مثل برنامه هسته ای شده که بلافاصله با هجمه و مخالفت شدید مواجه شده است. البته او این درخواست ها را عموما در سخنرانی هایش عنوان کرده و هرگز به صورت رسمی این درخواست را مطرح نکرده است.
چه خوب است که حاکمیت از این امکان قانونی حتی برای یک بار استفاده کند و صریح و روشن نشان دهد که مردمش با سیاست های او همان موافقتی را دارند که سعی می کند با حضور پر تعداد مردم در پای صندوق های رای انتخابات های مختلف به نمایش بگذارد.