✍️ توحید عباسی
آفتابه لگن دو دست …
با ایجاد تعلیق و با شمارش معکوس و نمایش ثانیه شمار، ۷، ۶ ، ۵، ….، ۱ برنامه شروع می شود.
سرود جمهوری اسلامی نواخته می شود، همه سر پا بلند می شوند و تا پایان سرود سر پا می مانند.
تلاوت قرآن شروع می شود. جالب است که به احترام سرودی که با آلات موسیقیای که به باور اکثر فقیهان حرام است، رئیس جمهوران بالقوه، سر پا می ایستند ولی در زمان تلاوت قرآن، همه نشسته گوش می دهند.
زحمتی که مثلن مجری مناظره می کشد همان چند جملهی شروع کار است. او دیگر کاری نمی کند مگر همان کاری که به تیله بازی کودکان شبیه است. کار او همان درآوردن گوی ها از جام بلورین و باز کردن و خواندن شمارهی آنست. کاری که هر کسی توان انجام آن را دارد و نیازی به داشتن مدرک دکترا ندارد.
یاد منوچهر نوذری به خیر. زمانی یک مسابقهی تلویزیونی داشت که بی شباهت به این مناظره نبود.
قرائت بسم الله الرحمن الرحیم در شروع هر قسمت از صحبت ها، از سوی بیشتر از نصف نامزد ها، به خوبی اجرا می شد و اگر هم مطلب مهمی برای گفتن نداشتند ، آن یک جمله را درست و با قرائت درست ادا می کردند تا تدین خویش را تا مغز استخوان امت حزب الله رسوخ دهند.
شرکت کنندگان، بدون عنایت به سئوالات مطرح شده، مطالبی را که از قبل آماده کرده اند، بیان می کنند. همان هم، به دلیل کمی وقت، ابتر می ماند.
نحوهی اجرا و مراحل پر پیچ و خم خوانش یک سئوال، وقت و اهمیت بیشتری را به خود اختصاص داده و جلوه های نمایشی این مناظره، به ماهیت آن چربیده و حاشیه بر متن فائق آمده است.