راه سبز امید
ما با آشتی و تعامل سرهنگ و حقوقدان مشکلی نداریم.
ایران به وجود هر دوی آن ها نیاز دارد.
اما مشکل ما با تبعیت حقوقدان از سرهنگ در سیاست خارجی است.
آیا محور مشترک دیگری برای وحدت و همدلی و تعامل آن ها با یکدیگر
به جز تهدید توخالی دنیا به بستن تنگه هرمز نبود؟
هم دنیا و هم خود آن ها بهتر از هر کسی می دانند
که این ادعا سخنی لغو و گزاف و کوبیدن بر طبل تو خالی است.
ای کاش رئیس جمهور به جای تبعیت از شیوه سرهنگ ها ب
رای قمپز در کردن و تهدید تو خالی دنیا ،
همانند یک حقوقدان و سیاستمدار با عقل و تدبیر می گفت
ایران آماده برای مذاکره با همه طرف ها
و عادی سازی رابطه با آمریکا
و مذاکره در رابطه با موجودیت اسرائیل به شرط خلع سلاح اتمی آن
و به رسمیت شناختن حقوق ملت فلسطین است.
این اقدام شجاعانه به منزله انداختن توپ در زمین حریف بود.
نگام ؛ ناگفته های ایران ما