فریبا امیری / منبع: کانال تلگرامی کلمه
در نظر هواداران فوتبال، تماشای مسابقات تیم محبوب در ورزشگاه چنان جذابیتی دارد که گاه حتی برایش باختن میدهند. (دختر آبی) اهمیت بهرهمندی از شرایط میزبانی برای باشگاهها نیز بینیاز از توضیح است. لذا من نیز مانند هزاران طرفدار فوتبال از خبر محرومیت باشگاههای فوتبال کشور از میزبانی مسابقات آسیایی متأسف شدم، اما اینجا میخواهم کلاه تفکر منطقی را بر سر بگذارم و مسئله را از دریچه دیگری ببینم.
اول از همه باید گفت که انزوای سیاسی ایران و نداشتن قدرت چانهزنی و نفوذ در کنفدراسیون فوتبال آسیا موضوع جدیدی نیست. به احتمال زیاد نیز همین ضعف ما، در مقابل نفوذ گسترده رقبای منطقهای در اتخاذ تصمیم اخیر موثر بوده است. پس مسوولین ورزش کشور به جای گرفتن ژست قربانی باید جوابگوی کارنامه ضعیفی باشند که سالهای سال است به تضییع حقوق باشگاههای ایران، اعمال نفوذ در انتخاب ورزشکاران منتخب آسیا و اشتباهات داوری علیه تیمهای ما منجر شده است.
اما در مساله اخیر، اگر حادثه شلیک به هواپیما در یکی از کشورهای رقیب مانند عربستان یا قطر رخ داده بود، آیا بازهم به آن معترض بودیم؟ یا چنین تصمیمی را برای حفظ امنیت ورزشکاران ضروری میدانستیم؟ در واقع میتوان پرسید: واقعأ چه انتظار دیگری از AFC میتوانستیم داشته باشیم؟
این روزها مسئولین ورزشی ما چنان از ناامن خوانده شدن آسمان کشور برآشفتهاند که انگار نه انگار همین چند روز پیش شاهد چه فاجعهای بودهایم. بگذارید برای یادآوری خدمت حضرات و درک برخی دغدغههای AFC یکبار دیگر شرایط ویژهای که بنابر اعلام رسمی مسوولین به فاجعه شلیک موشک و سرنگونی هواپیما ختم شدند را مرور کنیم:
۱- شرایط آماده باش ناشی از حمله موشکی به پایگاه آمریکایی
۲- تهدیدهای ترامپ در مورد هدف قرار دادن ۵٧ نقطه از ایران
۳- کینهتوزی دشمن و شیطنتهای آمریکا در منطقه (تاکید شده در اولین توئیت جناب ظریف)
۴- خطای انسانی در اشتباه گرفتن هواپیمای مسافربری با موشک جنگی!
حالا شاید بتوانیم از خود بپرسیم که کدام یک از این شرایط مرتفع شده که AFC نسبت به امنیت آسمان ایران قانع شود؟ آیا آمریکا دست از شرارت و شیطنت برداشته است؟ آیا سران دو کشور قرارداد یا صلحنامهای امضا کردهاند که خبرش را به ما نمیگویند؟ آیا در این مدت کوتاه، سیستمهایی پدافندی به کشور وارد شده که تمامی خطاهای انسانی را از بین میبرد و دیگر موشک و هواپیما را با هم اشتباه نمیگیرند؟
از زاویه دیگری هم میتوان به مسئله پرداخت. فرض کنید یک پرستار بسیارحرفهای و خوشنام به ناگهان با یک اشتباه و سهلانگاری موجب مرگ بیمار یا یک نوزاد شده باشد. حالا مسئولین بیمارستان میخواهند او را جریمه کنند و دستکم برای مدتی از سپردن اختیار یک بیمار یا نوزاد جدید به او اجتناب کنند. به نظر شما این پرستار کدامیک از واکنشهای زیر را میبایست انجام دهد:
الف) برای همیشه از شغلاش دست بکشد و از بیرحمی و بیعدالتی کارفرما سوگواری به راه بیندازد؟
ب) خاضعانه و عادلانه اشتباهش را بپذیرد، حق تصمیم طرف مقابل را محترم بشمارد و تلاش کند در طی دوران محرومیتاش اعتماد از دست رفته را کمکم احیا کند؟
حال در رابطه با پرونده محرومیت باشگاههای ایرانی، آیا واکنش مسئولین فوتبال کشور در انصراف از شرکت در بازیها در صورت محرومیت از حق میزبانی دردی از دردهای ورزش و کشور را درمان خواهد کرد؟ یا صرفأ یک خودزنی تمام عیار خواهد بود؟ شکی نیست که در صورت انصراف، غیر از محرومیتهای بیشتر برای باشگاهها با کاهش انگیزه بازیکنان، افت سطح مسابقات لیگ برتر، کاهش انگیزه هواداران، از بین رفتن انگیزه اسپانسرها و هزاران عارضه دیگر مواجه خواهیم شد. آیا این همه عواقب به لجاجت بیمنطق میارزد؟ آیا گره زدن این بحران به مسائلی چون غیرت ملی، عزت ملی، غرور ملی و ایجاد جو هیجانی و کور در جامعه جز پایمال کردن منافع ملی بهره دیگری دارد؟
بیشک فدراسیون فوتبال ایران باید تا آنجا که در توان دارد از حق اعتراض قانونی خود استفاده و تجدیدنظر خواهی کند. ضمن اینکه این تلاش باید همراه با ابراز تأسف از حادثه رخ داده و همچنین پذیرش اصل دغدغه AFC باشد.
پی نوشت:
گویا اعلام شده است که بنابر نظرسنجیهای انجام شده بیش از ٩٠درصد مردم با کناره گیری موافق بودهاند. با توجه به اینکه تصمیم AFC دو روز است که اعلام شده، به شخصه متوجه نشدم این نظر خواهی کجا، چگونه و در چه سطحی انجام شده که ظرف چند ساعت نیز نتیجه آن معلوم شده است!