راه سبز امید
چرا صدای پای آب دیگر نمی آید؟
چرا فعالیت های محیط زیستی به زعم سیستم امنیتی و قضایی ایران اقدام بر علیه امنیت ملی
و با یک درجه تخفیف افساد فی الارض محسوب می شود؟
چرا فعالان محیط زیستی به زعم دادستان یا در زندان خودکشی می کنند
یا در خیابان دست به خوسوزی می زنند؟
چه فاجعه ای بر زیست بوم و منابع آب ایران می رود
که باید از دید مردم مخفی بماند
و صدای فعالان محیط زیستی یکی پس از دیگری خاموش می شود؟
آیا نابود کردن منابع آب و محیط زیست ایران
و خشک کردن تالاب ها و دریاجه ارومیه
و سد سازی های بی رویه مانند احداث سد گتوند
مصداق بارز اقدام بر علیه امنیت ملی و افساد فی الارض نیست؟
چرا تا به حال حتی یک نفر به خاطر این فجایع ضد محیط زیستی
توسط سیستم امنیتی و قضایی ایران مورد شناسائی
و بازخواست و محاکمه و مجازات قرار نگرفته است ؟!
و در عوص فعالان محیط زیستی مورد آزار و اذیت و حذف فیزیکی قرار گرفته اند؟
آیا از ورای تمام این برخوردها و اقدامات
نمی توان نتیجه گرفت که تعمدی برای نابودی منابع آب و محیط زیست ایران
از درون دولت و نظام در کار است
تا ملت و تمدن ایران را از ریشه بخشکانند؟
جا دارد در پایان بخشی از نامه کمپین زاگرس مهربان به رییس جمهور
در مورد انتخاب وزیر نیرو شهریور 96 در این جا آورده شود :
” عالیجناب!
نشانه تمام بدسلیقگی ها، استراتژی های غلط و رانتی، امروز خود را در امنیتی شدن مسئله آب نشان داده است؛ چطور می شود که وزارتخانه ای تا این حد
غیر شفاف امروز بتواند به راحتی خود را در پناه امنیتی شدن از نظرها دور بدارد….”
نگام ، ناگفته های ایران ما