رضا بابایی
برخی دوستان برای من نوشتهاند چرا دربارۀ زورگوییها و بدعهدیهای آمریکا سکوت کردهای و چیزی نمینویسی؟ چشم! الان بهاختصار مینویسم:
۱. امثال من چه بگویند که دهها شبکۀ صوتی و تصویری کشور، شبانهروز نمیگویند و نشان نمیدهند؟ نویسندگان تلگرامی و تبعیدی مانند من باید ناگفتهها یا کمگفتهها را بگویند؛ نه مکررات را.
۲. آمریکا و هر قدرت توسعهطلب دیگری، خطری بالقوه برای همۀ جهان است. خطر توسعهطلبیهای اقتصادی و سیاسی آمریکا یا چین یا روسیه برای آلمان یا فرانسه هیچ کمتر از خطر بالقوۀ آنها برای ایران یا کرۀ شمالی نیست. تفاوت کشورها در مواجهۀ آنها با این خطر بالقوه است. هنر برخی کشورها مانند آلمان و ژاپن و نیز حدود ۱۱۰ کشور دیگر دنیا، تبدیل این خطر بالقوه به فرصت بالفعل یا دستکم مانند ترکیه و مالزی احتیاطورزی به نفع منافع ملی است؛ اما متأسفانه هنر ما تاکنون فعلیتبخشی تام و گسترده به آن خطر بالقوه بوده است. آمریکا و هر کشوری که سیاستهای توسعهطلبانه دارد، برای همۀ دنیا به طور یکسان خطرناک است؛ سیاستهای کلان ما نباید میگذاشت این خطر بالقوه، به فعلیت برسد. بنابراین انتقاد از سیاستهایی که ایران را در برابر بدعهدیها و زورگوییهای آمریکا چنین آسیبپذیر کرده است، مقدم است. آمریکا و چین و روسیه، با هیچ کشوری عقد اخوت و برادری نبستهاند و همۀ دنیا را چراگاهی خوش برای گاو توسعۀ خویش میبینند. برای این جناب گاو هم هیچ فرقی میان ایران اسلامی و ایران پهلوی یا میان بریتانیا و نیجریه نیست. اینکه گمان کنیم دین یا ایدئولوژی ما آمریکا را دشمن ما کرده است، خطایی استراتژیک است. چون سیاست در کشورهای توسعهگر و توسعهاندیش در خدمت اقتصاد است و اقتصاد نه دین میشناسد و نه ایدئولوژی و نه کینه و نه دوستی. هر کشور دیگری(حتی ایران ضد آمریکا)، اگر روزی موقعیت سیاسی و اقتصادی برتر در جهان بیابد، دنیا را به چشم مرتع یا دستکم بازار میبیند و ذرهای در پیشروی و توسعهطلبی خود تردید نمیکند. تنها دستی که میتواند شاخ این غول را بشکند، نهادهای مدنی آن کشور، و نیز سیاستهای درست و مدبرانۀ کشورهای مقابل است. ما میبایست همانقدر که پهپادهای نظامی را دیدیم و کموبیش برای آن چارهای اندیشیدیم، هزاران پهپاد سیاسی و اقتصادی آمریکا و اروپا و روسیه و چین را هم میدیدیم که روز و شب در آسمان کشور ما پرواز میکنند و بر سر اقتصاد ویران ما بمبهای چند تُنی میریزند. تا امروز حتی یک موشک ابتدایی برای سرنگونی هیچ یک از این پهپادها نساختهایم. تولید این گونه پهپادها در کارخانهای ممکن است که چرخهای آن بر محور منافع میهنی میگردد. متأسفانه موشکهای نظامی از عهدۀ پهپادهای سیاسی و اقتصادی برنمیآیند.