✍️فرهاد قنبری
هر روز ابعاد جدیدی ازسفر آقای قالیباف به روسیه منتشر می شود و همگی نشان می دهد که روسها رفتار خارج از عرف بین الملل و نه چندان محترمانه ای با رئیس مجلس ایران و هیأت همراه ایشان داشته اند. اما سابقه نشان می دهد که پوتین و دولت متبوعش عادت ندارند که با متحدان و دوستان خود برخورد سردی نشان دهند، مگر آنکه از چیزی ناراحت باشند و اینگونه بخواهند نارضایتی خود را به دولت میهمان اعلام نمایند. پوتین اگر در فینال جام جهانی برای مکرون چتری نمی گرفت یا اردوغان را ده دقیقه پشت در نگه می داشت در هر کدام هدفی را دنبال می کرد. حال باید منتظر ماند تا علت اصلی این شیوه برخورد روسها با قالیباف و تیم همراه ایشان مشخص شود.
این مسئله [و شاید اختلاف] از آنجا اهمیت بیشتری می یابد که چندی پیش لاوروف وزیر خارجه روسیه گفته بود: “سوریه نباید میدان نبرد ایران و اسرائیل باشد و مسکو آمادگی دارد تهدیدات امنیتی علیه اسرائیل از درون خاک سوریه را خنثی کند”
حال بعید نیست یکی از محورهای عمده اختلافی میان ایران و روسیه نحوه حضور ایران در سوریه و مسئله حملات اسرائیل به این کشور باشد.
آنچه به نظر می رسد این مسئله است که کنار رفتن دونالد ترامپ از ریاست جمهوری ایالات متحده بر روابط ایران و روسیه نیز تاثیر داشته است. پوتین در سالهای اخیر با استفاده از فشار حداکثری ترامپ علیه ایران سعی می کرد هم از قدرتگیری منطقهای ایران [که روسها همیشه تاریخ نگران آن بودند] جلوگیری کند و هم اینکه رضایت و حمایت مقامات ایران از سیاست های روسیه را داشته باشد. اما با کنار رفتن ترامپ این نگرانی در میان مقامات روسیه وجود دارد که ایران تلاش نماید، نقشی بیش از آنچه روسیه انتظار دارد، در تحولات منطقه به ویژه سوریه ایفاء نماید.
عدم پذیرش آقای قالیباف توسط پوتین و وزیرخارجه روسیه بیشتر از آنکه در راستای بی محلی به قالیباف [آنگونه که برخی اولترا تحلیلگران داخل و خارج ارزیابی می کنند و عرصه بین المللی را هم به مانند کنش سیاسی داخلی شان عرصه خاله بازی کودکانه می پندارند] و مجلس ایران باشد، پالس و علامتی برای کلیت نظام سیاسی ایران است تا نارضایتی روسها را از برخی سیاست های ایران نشان دهد.