گردهمائی مردم در سالروز تولد کوروش کبیر، در پاسارگاد مقبره نمادین کوروش کبیر ، آنهم بدون هماهنگی و برنامه ریزی منسجم و تنها از طریق اطلاع رسانی در شبکه های اجتماعی نمیتواند بدون پیام برای عموم مردم و حاکمیت باشد .
چرا مردم در این چند سال گذشته، رو به نوعی ملی گرائی و ناسیونالیسم آورده اند ؟ آیا این جنبش نوعی جنبش آگاهانه و در نتیجه مطالعه و جهت نیل به یک هدف از پیش مشخص شده و دقیق بررسی شده است و یا که نه ؟
آنچه به نظر میرسد اینست که این نوع حرکات و تجمع های مردمی خود جوشِ به معنای واقعی در حقیقت یک نوع عکس العمل است در مقابل سیاست ها و مواضع حاکمیت وقت .
در سه دهه گذشته حاکمیت جمهوری اسلامی ایران همواره روی به تبلیغ و گستردن دین اسلام و مذهب تشیع آورده است که صد البته روز به روز به سمت رادیکال شدن پیش میرود و حتی در میان خود معتقدان به اسلام هم تنها یک نوع قرائت مشخص از نوع اتکاء به حاکم وقت است که توان تبلیغ و جولان را دارد .
این تبلیغات یکسویه، که مخارج سنگینش هم از جیب عام مردم است به جای تأثیر مثبت و جذب عام مردم به صورت عکس، عمل کرده و مردم هم چون قدرت اجرائی مشخصی در دستگاه حکومتی ندارند، روی به نوعی مبارزه منفی آورده اند، یعنی هر آنچه را که حاکمیت مبلغ آن باشد ، نفی، و نقطه مقابل آن را ترویج میکنند .
آنچه به نظر میرسد، مردم با حرکت به سوی ملی گرائی، نوعی مبارزه را با مواضع رسمی حاکمیت جمهوری اسلامی شروع کرده اند که اگر با آن برخورد های متداول و مرسوم حاکمیت شود نه تنها این حرکت ادامه خواهد یافت، بلکه بیم آن میرود که از یک حرکت سازنده و اتحاد بخش، روی به یک فاشیسم و نژاد پرستی بیاورد که در این صورت بزرگترین لطمه در طولانی مدت خود مردم خواهند خورد که صد البته مسبب اصلی آن حاکمیت کشور و دستگاه های تبلیغاتی و نهاد های مرتبط با آن خواهند بود .
سید ضیا خلیلی