✍️ رضا کمال
سال 72 که طالبان به مرزهای ایران نزدیک شد، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به حالت آماده باش در مرز، مستقر شد.
اینبار اما، طالبانی که همه میدانیم، ماهیتش تغییر نیافته و شاید تاکتیک میانه ای در پیش گرفته، به لب مرز رسیده ولی به نظر میرسد واکنشی مانند گذشته از سوی کشور ما دیده نمیشود.
طالب ها، نزدیک 80 درصد از خاک افغانستان را به ادعای خود، در اختیار دارد و تردید های زیادی در مورد توانایی ارتش ملی افغانستان در مقابله با فتوحات طالب ها، ایجاد شده است.
بنظر نمیآید که جمهوری اسلامی هم دلش را با طالبان صاف کرده باشد، اگرچه در ظاهر ارتباط دیپلماتیکی وجود دارد ولی مطمئناً نیروی نظامی ایران طالبان را به حال خود رها نکرده است.
این فتوحات طالبان، موردی را یادآور میشود که ممکن است سکوت ایران در قبال تصرفات پیاپی طالبان، سکوتی تاکتیکی است.
گویی تصمیم گیران کشور با آزاد گذاشتن طالبان برای تاخت و تاز، منظوری در بر دارد و آن مشروعیت بخشی به حضور نظامی لشگر فاطمیون در افغانستان باشد.
طالبان، هر چه بیشتر، بتازد فاطمیون، یا با دعوت دولت یا با درخواست شیعیان هزاره، بسرعت و مشروعیت بیشتری، آغاز به فعالیت خواهد کرد.
این فقط، گوشه ای از برنامه بلند مدتی است که تمایل به یکپارچه سازی شیعیان در آسیای غرب تا میانه دارد.
پس آیا، فاطمیون، پازل نهایی را تکمیل خواهد کرد و به قاب لبنان، سوریه و عراق و ایران، اضافه خواهد شد؟
این گوبلن دوزی، ادامه دارد.